Παίρνουν ν’ ανθίσουν τα κλαριά κι η πάχνη δεν τ’ αφήνει, κι αναρωτιούνται οι πολλοί τι πάει εδώ να γίνει. Να ελπίζουμε ότι κάποτε οι παραστάσεις τελειώνουν και μαζί τους τελειώνουν και τα αστεία;
Μόλις πάμε να βάλουμε σε τάξη μια ιστορία εν κινήσει, ώστε να αναδειχτούν οι μορφές, οι μεταλλάξεις και οι συνέχειες, νέα ιστορία μάς αποσπά το ενδιαφέρον, νέα παράσταση ανεβαίνει, την οποία κατανοούμε στην ακραία απλότητά της, αλλά υποπτευόμαστε ότι δεν υπάρχει σύνθεση των επιμέρους, που να οδηγεί στο όλον, οι μεταβλητές είναι ασαφείς, οι σχέσεις που τις διέπουν θολές.
Κι όμως, υπάρχει κάτι πιο ενοχλητικό. Η δυσοσμία. Η όσφρηση είναι διαβολεμένη αίσθηση. Όσο κι αν πνίξεις στα αρώματα τα απόβλητα, η δυσωδία τυραννά τα ρουθούνια και τα πνευμόνια.
Όταν τα επεξεργαστείς, διαβάζω στην DW, μπορείς μέχρι και να ζεσταθείς. Αυτό τουλάχιστον κάνουν σε ένα προάστιο του Σάλτσμπουργκ στην Αυστρία κι από την αρχή του έτους 99 διαμερίσματα τροφοδοτούνται με ενέργεια, καθώς η μέση θερμοκρασία των λυμάτων είναι περίπου 20 βαθμοί Κελσίου.
«Υπάρχει τρομακτικά πολλή ενέργεια σε αυτό το αηδιαστικό νερό». Στην Αυστρία για καλό. Εδώ, φοβάμαι ότι έρχεται σε επαφή με τον οργανισμό. Ατομικά και κυρίως συλλογικά. Με τα λόγια της βουλεύτριας της Ν.Δ. Όλγας Κεφαλογιάννη:
«Είναι ανατριχιαστικό να σκεφτεί κανείς ότι οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να παρακολουθείται απ’ αυτά τα κακόβουλα λογισμικά. Αυτά είναι πέρα από κάθε φαντασία. Προφανώς και θέλουμε όλοι να μάθουμε πώς έγιναν. Το χειρότερο είναι το εξής: Αν έγιναν, ποιος έχει αυτή τη στιγμή υλικό από τις όποιες καταγραφές; Τι θέλουμε να συζητάμε; Ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να προβεί σε εκβιασμούς ή άλλου είδους έκνομες ενέργειες; Είναι ανατριχιαστικό».
Υπάρχει τρομακτικά πολλή ενέργεια σε αυτό το βρόμικο νερό.
