Τα μάτια και τ’ αφτιά ξετσιπώνονται. Χάνεται το χνούδι και έχω την αίσθηση ότι θα καεί το πελεκούδι. Ίσως, γιατί η σιωπή παράγει θόρυβο, όπως λέει ένα δοκιμασμένο εφέ στο θέατρο. Πουθενά αλλού δεν βρίσκει τέλεια εφαρμογή όσο στην πολιτική σκηνή.
Τι αντιλαμβάνεται ο θεατής από αυτή τη σιωπή; Αντιλαμβάνεται τις ζωές των άλλων, δημιουργεί μέσα από τη σιωπή τους ή το κόμπιασμα (-Και τί σας είπε;/- Τι να μου πει τώρα ο άνθρωπος/- Εσείς τί του είπατε;/- Τί να πούμε δηλαδή, δεν μπορώ…/) τη δική του ιστορία.
Πόσο αυτή η ιστορία ή οι δύο-τρεις εκδοχές της συμπίπτουν με την πραγματικότητα; Τι άλλο έχουν ή έχουμε ν’ ακούσουμε στα καλά καθούμενα για τα κακά παρακολουθούμενα, κανείς δεν ξέρει.
Όλα όσα βλέπουμε είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε κι όσα υποψιαζόμαστε, ενώ ένα πολυεργαλείο για το νομικό πλαίσιο, την είναι-και-δεν-είναι δικαστική διερεύνηση, την τεχνολογική διάσταση, την επικοινωνιακή διαχείριση χρειαζόμαστε. Και σημειώσεις, πολλές σημειώσεις, για τα πρόσωπα, τις σχέσεις, τις συνδέσεις, τις διαθέσεις, τις προθέσεις, τις επιθέσεις, τις διασυνδέσεις, τις διαψεύσεις, τις υπόνοιες για συμφέροντα και σκοτεινά κέντρα με επίκεντρο τα λινκ, που οδηγούν, εφόσον πατηθούν, σε domains που εισάγουν το παράνομο λογισμικό στο τηλέφωνο. Η Intellexa, η Apollo Technologies, η Hermes Technologies, η Feroveno, η Viniato, η Layth Capital Ventures, η Krikel. Πολλά κρικέλια, που ζαλίζουν τα άμαθα ή τα απρόθυμα κοπέλια. Και της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας;
Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος, εκτός διαλεύκανσης του θέματος, εντός μεγάλου συμπλέγματος. Κάτι σαν «τα ‘φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη/Που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ/Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη», αλλά χωρίς τον μοναχικό καβαλάρη. «Πού βαδίζουμε κύριοι;». Σε χαμηλή πτήση στην άγρια φύση.
