Θα’ρθουν βράδυ, έχουν βάλει με τον Tayfun την Αθήνα σημάδι, έχουν στήσει στο Αιγαίο παραγάδι… Κάπως έτσι, βγαίνει το νάμι (από το τουρκικό «nam»), το «όνομα», και στην επανάληψη των απειλών σού απαντούν με οικονομικά επώδυνά. «Κοιτάξτε, αν η Ελλάδα είχε παραπάνω από 85% πληθωρισμό, ίσως θα ήθελα και εγώ να αλλάζω συνέχεια τη συζήτησή».
Ο άλλος δεν αλλάζει και μπεηλίκια κατεβάζει. «Όχι μόνο στα 12 μίλια, δεν θα επιτρέψουμε τη μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων πέραν των 6 μιλίων, ούτε ένα μίλι». Όχι, δεν είναι απειλή, βαφτίζεται διάθεση καλή.
Κάτι που διαφεύγει του νταή είναι πως η θάλασσα καιροφυλακτεί. Έτσι, δεν εχάθη στου Σαρωνικού τα βάθη ο Γιαννακός Νταής ή Αρειμάνιος, που φανταζόταν ότι ενέπνεε σεβασμό, θαυμασμό και τρόμο;
Βρέθηκε στον δρόμο του «Διαβάτη» της δημοσιογραφίας (με το ψευδώνυμο αυτό αρθρογραφούσε ο Ιωάννης Κονδυλάκης στο «Εμπρός») και μάθαμε για τον «Νταή Γιάννη το θεριό, τ’ αγριεμένο φίδι», τον κατά φαντασίαν παλικαρά των Αθηνών, που τον παρότρυνε ο περίγυρος σε πράγματα επικίνδυνα, για να εξαπλωθεί η φήμη του.
Καλά, από την απόπειρα ρεμούλας σε χαρτοπαικτική λέσχη, τη γλίτωσε με ξύλο, έκανε τον πόνο φίλο και του βγήκε το φύλλο. Έγινε τραγούδι: «Σαράντα τονε δέρνουνε και στέκεται γενναίος».
Η θάλασσα, όμως, δεν συγχωρεί τα χάχαρα και παίρνει λάφυρα. «Εσύ, που τα έβγαλες πέρα στη στεριά, μπορείς να τα βάλεις και με το πέλαγος;»
Ζόρικο το πέλαγος, αν δεν ξέρεις να κολυμπάς. Τι το ‘θελε να τρέξει, αστόχαστα, να ριχτεί; Πάει ο Νταής.
Ο άλλος, βέβαια, δεν είναι αφελής. Της «γαλάζιας πατρίδας» η στρατηγική ήρθε για να μείνει και η ένταση θα συνεχιστεί.
Και μετά τις εκλογές. Με τον ίδιο ή με άλλον στο τιμόνι, ο εθνικολαϊκισμός είναι φύτρο που μεγαλώνει.
