Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η 30χρονη Μαρλέν Ένγκελχορν ήταν ανάμεσα στους πλούσιους διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους στο Νταβός, απαιτώντας από τις κυβερνήσεις να «μας φορολογήσουν τώρα».
Λογικό, καθώς είχε συνυπογράψει στις αρχές του έτους μαζί με άλλους 100 εκατομμυριούχους από εννέα χώρες μια ανοιχτή επιστολή, ζητώντας μόνιμο ετήσιο φόρο περιουσίας. Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό. Το θέμα είναι και οικονομικό. Η ανισότητα έχει τρελά διευρυνθεί και η μεσαία τάξη συρρικνωθεί.
Είναι η πρωτοβουλία της Μαρλέν μια κάποια αρχή ή μιλάμε για άλλη μία εκκεντρική; Αυτό που επιτρέπει στη Μάρλεν να πλουτίζει κόντρα στη θέλησή της είναι ένα πλαίσιο, από το φορολογικό σύστημα έως τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας.
Η οικογένειά της ίδρυσε τη φαρμακευτική Boehringer Mannheim, που πωλήθηκε έναντι κάτι δισ. στη Roche προ 25ετίας. Η συνονόματη γιαγιά, που απεβίωσε τον περασμένο μήνα πλήρης ημερών, είχε στον κολοσσό χημικών BASF ιδρυτικά δικαιώματα περίπου 150 ετών. Η εγγονή θέλει το 90% της κληρονομιάς της να πάει στην εφορία. «Ξεχάστε δωρεά ή χορηγία, θέλω φορολογία».
Γιατί, όπως εξηγεί στους «ΝΥ Times», «δεν υπάρχει ανάγκη για άλλο ένα ίδρυμα», γιατί «δεν θα έπρεπε να αποφασίζουν οι πλούσιοι με βάση τα προσωπικά ενδιαφέροντά τους για το πού θα πάνε οι περιουσίες που δεν είναι αποτέλεσμα δουλειάς», γιατί «η φιλανθρωπία αναπαράγει τη δυναμική της εξουσίας που έχει δημιουργήσει τις συστημικές ανισότητες», γιατί «δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχω εξουσία», λόγω περιουσίας.
Ωραία, όλα αυτά. Είναι, όμως, εφικτά; Έχει ξανασυμβεί. Με τα λόγια του Τομά Πικετί. «Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία ή την Ιαπωνία, για να μειωθεί το πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος υπήρχε προοδευτικός φορολογικός συντελεστής που έφτανε στο 90%. Και αυτό είχε καλά αποτελέσματα, γιατί επέτρεψε στις δύο χώρες να μειώσουν γρήγορα το δημόσιο χρέος και στη συνέχεια να επενδύσουν στις δημόσιες υποδομές και την εκπαίδευση».
Ήταν παρένθεση. Σήμερα, καμία εφορία δεν μπορεί να αγγίξει «παραδείσια» περιουσία.
