Του Βασίλη Αγγελόπουλου
v.aggelopoulos@naftemporiki.gr
Στους 933.000 έφτασαν αισίως οι εν δυνάμει καταρτιζόμενοι, που θέλει να καλύψει με ξεχωριστά προγράμματα το υπουργείο Εργασίας. Θα είναι εργαζόμενοι, αλλά και άνεργοι και οι ξεχωριστές δράσεις που θα πραγματοποιηθούν, θα καλυφθούν με κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης. Ως εδώ, όλα καλά. Θετική προσπάθεια, μακάρι να βοηθήσει στην πράξη.
Τώρα με τον… ελέφαντα στο δωμάτιο, θα ασχοληθεί κανείς σοβαρά στην Κυβέρνηση; «Η αγορά εργασίας είναι πραγματική ζούγκλα», υποστήριξε τις προάλλες υπηρεσιακός παράγοντας του υπουργείου Εργασίας, που δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Η διαδικασία της κατάρτισης, θα βοηθήσει ώστε να περιοριστούν τα φαινόμενα της αυθαιρεσίας; Μάλλον όχι. Μήπως θα συνδράμει ώστε να μειωθούν τα εργατικά ατυχήματα; Και εκεί η απάντηση είναι αρνητική.
Άρα, πρέπει να γίνουν πιο ριζοσπαστικές κινήσεις. Πιο στοχευμένες, πιο ξεκάθαρες. Να σταλεί το μήνυμα στους παραβάτες ότι «ως εδώ». Το γεγονός ότι οι εργασιακές σχέσεις και οι μισθοί βρίσκονται σταθερά στις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων, στην ερώτηση ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί, αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά.
Η ελληνική κοινωνία έχει δείξει αξιοθαύμαστη αντοχή. Πέρασαν μνημόνια, οικονομική κρίση, ανεργία, πανδημία και τώρα έχουμε πληθωρισμό και ενεργειακή κρίση. Όλα αυτά μέσα σε μόλις 12 χρόνια! Αλήθεια, πόσο πιστεύουν οι κυβερνώντες ότι μπορεί να αντέξει η ελληνική αγορά εργασίας; Γιατί δεν βλέπουν ότι οι συνθήκες στυγνής εκμετάλλευσης, μαζί με την ατιμωρησία που τις ακολουθούν, δημιουργούν τις βάσεις για κοινωνική αναταραχή;
Η λογική που επικρατούσε κάποτε στο ανατολικό μπλοκ με τους εργαζόμενους να κάνουν ότι δουλεύουν, μιας και οι επιχειρήσεις έκαναν ότι τους πλήρωναν, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα δικά μας «χωράφια». Οι απαιτήσεις της εποχής δεν σηκώνουν στρουθοκαμηλισμό.
Προφανώς, τα… μηνύματα περί «σιωπηλής παραίτησης» έχουν έρθει από το εξωτερικό. Ενδεχομένως και να εφαρμόζεται ήδη αυτό το μοντέλο, σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις και στην Ελλάδα. Όμως τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, εάν το μοντέλο αυτό αποκτήσει πιο μαζικά χαρακτηριστικά.
Η έμφαση στην ηρεμία και στον προσωπικό χρόνο, η προτεραιότητα στην υγεία και όχι στην σταδιοδρομία, αποτελούν την μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι πως, όσο και αν δουλέψει η νέα γενιά, το εισόδημα που θα αποκτήσει δεν θα αρκεί για να καλύψει με επάρκεια ούτε τις βασικές, μηνιαίες ανάγκες. Άρα το νόμισμα, μάλλον είναι κάλπικο, αν και στις δύο πλευρές βγάζει «κορώνα», δηλαδή το ίδιο αποτέλεσμα. Έτσι, δεν πρόκειται για πολύ ακόμα, οι νέοι εργαζόμενοι να δίνουν ευκαιρίες σε μια αγορά εργασίας που τους συνθλίβει. Ο κίνδυνος να «την κάνουν» κατά την δική τους αργκό και να επιλέξουν άλλες χώρες, όχι μόνο είναι υπαρκτός, αλλά μάλλον συμβαίνει κιόλας. Ήδη στον τουρισμό, πολλοί εργοδότες με οξυδέρκεια, τρέμουν στην ιδέα ότι τον ερχόμενο Μάιο, θα είναι πολύ μεγαλύτερος ο αριθμός των κενών θέσεων που θα πρέπει να καλύψουν. Και οι θέσεις αυτές δεν μπορούν να καλυφθούν με αλλοδαπούς. Άρα, η ποιότητα του παρεχόμενου τουριστικού προϊόντας θα φθίνει. Αλλά οι ιθύνοντες συνεχίζουν το τροπάρι περί… κατάρτισης.
