Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Έχουν και οι λέξεις και οι ιστορικές αναφορές τα όριά τους. Λιώνουν, γίνονται πολτός, όταν υποφωτίζεται η σύνδεσή τους με το σημαντικό. Πάρτε, για παράδειγμα, τους σύγχρονης κοπής «Κιγκινάτους», που όταν χάσουν τα φτερά τους, με κεκαλυμμένη έπαρση δηλώνουν διαθέσιμοι για προσφορά στην Επτάλοφη. Κιγκινάτοι, τρίλειροι και μακροπουπουλάτοι. Όταν εκθρονιστούν, περιμένουν να σκάσει η κρίση, ώστε από το άροτρο να κληθούν.
Τον 5ο αιώνα προ Χριστού δύο φορές κάλεσε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον Κιγκινάτο να σώσει τη χώρα, που κινδύνευε. Και τις δύο φορές έπραξε το καθήκον του κι ενώ είχε τεράστιες έκτακτες εξουσίες για μήνες, δεν τις άσκησε ούτε μία ώρα παραπάνω και γύρισε στο μικρό χωράφι του. Κατ’ επιλογήν ξωμάχος.
Μια φορά μόνο συνδυάστηκε η απόλυτη εξουσία με το απόλυτο ήθος. Τέτοιο θαύμα δεν επαναλαμβάνεται. Στον θρύλο χάνεται. Κατά τα θρυλούμενα δε, και το κρασί παραγωγής του ήταν πιο μεθυστικό από αξιώματα και κατορθώματα.
Στις μέρες μας, τρυγούμε καμώματα και δοκιμάζουμε ακαταστάλακτο μούστο γελοιότητας.
Αν και κάποια πουλάκια κελαηδούν ότι ο Κιγκινάτος επέστρεψε στην εξουσία, για να καταστείλει μια λαϊκή εξέγερση -με επιτυχία-, έμεινε στην ιστορία κυρίως για την αρετή και τη δύναμη του χαρακτήρα του να αντιστέκεται στην οξείδωση που προκαλεί η ισχύς.
Δεν ξέρω αν Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και άλλοι αναζητούν πάλλευκους κύκνους στη λίμνη της εξουσίας. Θα ήταν κάπως περίεργο, βέβαια, διότι θα υπήρχε -πέραν των άλλων- και πρόβλημα αντιπροσώπευσης.
Δεν ξέρω αν ο Μπόρις θα προσπαθήσει να επιστρέψει στην πρωθυπουργία, όπως αναρωτιούνται οι αναλυτές στη Βρετανία, λόγω της αναφοράς του στον εμβληματικό των Ρωμαίων. Ξέρω, όμως, ότι όποιος περιμένει να δικαιωθεί από την ιστορία, έχει μία μοιραία αδυναμία. Τη θητεία.
