Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στις τελευταίες σελίδες του έργου του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», ο Προυστ χρησιμοποιεί μια εικόνα για να δικαιολογήσει τα αβέβαια βήματα των ηλικιωμένων: τα σώματά τους αναζητούν μια δύσκολη ισορροπία πάνω σε τεράστια αόρατα ξυλοπόδαρα. Το ίδιο βάδισμα φαίνεται να έχει σήμερα η ευρωπαϊκή ηγεσία.
Αργά, βασανιστικά «σχεδιάζει επείγοντα μέτρα για να μειώσει τις αυξανόμενες τιμές της ενέργειας». Επείγοντα; Αυτοί είναι μαντζουράνα στο κατώι, γάιδαρος στα κεραμίδια. Η Ε.Ε. κατάφερε να κλείσει μόλις στο τέλος Ιουλίου, πριν οι ηγέτες φύγουν για ακρογιαλιές και αστέρια και μετά από πολλές Συνόδους, τη συμφωνία (με εξαίρεση την Ουγγαρία) για τη μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου κατά 15% από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάρτιο του 2023.
Επείγοντα; Ευτυχώς, που δεν είναι γιατροί, γιατί θα είχε αποχαιρετήσει τα εγκόσμια ο ασθενής. Δύο καλοκαίρια -από το θέρος του 2021 είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν οι τιμές ενέργειας- τους έχουν φύγει από τα χέρια, αλλά «τώρα οι αυξανόμενες τιμές ηλεκτρικής ενέργειας εκθέτουν, για διαφορετικούς λόγους, τα προβλήματα του σχεδιασμού της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Γι’ αυτό εργαζόμαστε για μια επείγουσα παρέμβαση».
Εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη περιπλανιούνται στο σκοτάδι. Όχι, σε αναζήτηση του φωτεινού χαμένου χρόνου. Άλλωστε, φρόντισαν οι εντιμότατοι φίλοι να μας ενημερώσουν ότι οι μέρες της αφθονίας έχουν τελειώσει. Το έχουν πολλοί νιώσει, κι ας μην είχαν με την αφθονία ούτε στο παρελθόν ανταμώσει.
Εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη περιπλανιούνται στο σκοτάδι, περιμένοντας ένα σημάδι. Στο σκοτάδι μπορείς να αισθανθείς φόβο ή διέγερση. Δεν ξέρω πόσοι θα υποκύψουν στον πρώτο και πόσοι θα παρασυρθούν από τη δεύτερη. Πάντως, τα ξυλοπόδαρα δεν είναι τρόπος να ανακαλύψεις νέους δρόμους σε έναν ανακτημένο χρόνο, που θα έλεγε και ο Προυστ.
