Από την έντυπη έκδοση
Της Νικόλ Λειβαδάρη
[email protected]
Έξι μήνες μετά τη σύγχρονη D-Day του πλανήτη, την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ο πόλεμος του Πούτιν δεν έχει ακόμη καθαρό νικητή. Εξακολουθεί, επίσης, να μην έχει ορατή προοπτική λήξης.
Το αρχικό blitzkrieg εξελίχθηκε σε αργό πόλεμο χαρακωμάτων για τον έλεγχο της νότιας Ουκρανίας και, σύμφωνα με την ανάλυση του Βloomberg, η μάχη επί του πεδίου περνά μετά από έξι μήνες στη νέα, κρίσιμη φάση της: την αμυντική αντεπίθεση της Ουκρανίας στο Ντονμπάς με στόχο την ανακατάληψη όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών. Εάν οι δυνάμεις του Ζελένσκι τα καταφέρουν, ο χρόνος μπορεί να αρχίσει να λειτουργεί υπέρ τους – εάν όχι, οι εδαφικές βλέψεις του Κρεμλίνου μπορεί να αναθεωρηθούν.
Ο,τι από τα δύο κι εάν συμβεί, το ατύχημα για το Κίεβο είναι πως το εξής θα μάχεται πιο μόνο. Ο παρατεταμένος πόλεμος έχει κουράσει, η ενεργειακή φτώχεια κλονίζει τις δυτικές κοινωνίες πολύ περισσότερο από το ανθρωπιστικό δράμα της Ουκρανίας, και ο Πούτιν έχει ήδη κερδίσει, σχεδόν από τα αποδυτήρια, τον παράλληλο οικονομικό πόλεμο με τη Δύση. Η πολεμική κόπωση καταγράφεται εύγλωττα στην πρόσφατη έρευνα των Datapraxis και YouGov σε 10 χώρες: Το 42% των πολιτών που συμμετείχαν δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις τους δίνουν δυσανάλογη προτεραιότητα στην υποστήριξη της Ουκρανίας έναντι της αντιμετώπισης των εγχώριων προβλημάτων.
Το ατύχημα για την Ευρώπη είναι πως ήταν εξαρχής, και παραμένει, το μεγάλο θύμα αυτού του οικονομικού και ενεργειακού πολέμου. Η βαθιά εξάρτησή της από το «πυρηνικό όπλο» του Κρεμλίνου, το φυσικό αέριο, την έβγαλε νοκ άουτ πριν καν η μάχη φθάσει στην κορύφωσή της. Κι εάν ο ουκρανικός πόλεμος διαρκέσει ένα ακόμη εξάμηνο, πιθανώς δεν θα απειλήσει πια μόνον την αλληλεγγύη προς το Κίεβο, αλλά και την ίδια την πολιτική τάξη της Ευρώπης όπως δείχνει ήδη η πτώση τριών κυβερνήσεων της ηπείρου – σε Βουλγαρία, Βρετανία και Ιταλία…
