Από την έντυπη έκδοση
Του Πλάτωνα Τσούλου
[email protected]
«Βρέχει» και πάλι μετάλλια από διακρίσεις που κερδίζουν σε διεθνείς διοργανώσεις Έλληνες πρωταθλητές. «Χρυσά» ονόματα, όπως ο Μίλτος Τεντόγλου στο άλμα εις μήκος, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη στο βάδην, ο Απόστολος Χρήστου στην κολύμβηση, η Κατερίνα Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ, μας έκαναν τις τελευταίες ημέρες περήφανους.
Η κατάκτηση της υψηλότερης θέσης στο βάθρο των νικητών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Προϋποθέτει, εκτός των σχετικών δεξιοτήτων, πείσμα, θέληση, επιμονή, υπομονή, γερά νεύρα, πίστη, στερήσεις, αυτοσυγκράτηση, τα οποία προφανώς και διαθέτουν οι Έλληνες πρωταθλητές, αλλά και οικονομικούς πόρους, όπως και υποδομές, που προφανώς δεν διαθέτουν -με ευθύνη της Πολιτείας.
Πώς να ξεχάσουμε τις αναφορές της Άννας Κορακάκη (χρυσή Ολυμπιονίκης) για τις προπονητικές εγκαταστάσεις που της… προσέφερε η Πολιτεία; Σκόπευσε κυριολεκτικά μόνη της στον στόχο, με τους αρμόδιους φορείς να «μαθαίνουν» για την ίδια και την αξία της μετά την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου.
Στην Ελλάδα, μπορεί να «βρέχει» μετάλλια, όμως υπάρχει «ανομβρία» χρηματοδότησης και απουσία υποδομών.
Στην Ελλάδα, περισσεύει η θέληση των αθλητών για διακρίσεις, αλλά και η αδιαφορία της Πολιτείας για τους αθλητές της.
Στην Ελλάδα, η Πολιτεία έρχεται… κατόπιν εορτής, να επιβραβεύσει και να… φωτογραφηθεί.
Στην Ελλάδα, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός δεν απολαμβάνει τους οικονομικούς πόρους που αξίζει, ούτε την αναγνώριση που αναλογεί στις διακρίσεις του.
Πάντα υπάρχει ένας λόγος για την ανυπαρξία χρηματοδότησης, αλλά ούτε ένας λόγος στήριξης των αθλητών αυτών που σηκώνουν με το «σώμα» τους την Ελλάδα στο υψηλότερο βάθρο του κόσμου.
Το σημαντικότερο για έναν αθλητή δεν είναι να τον επιβραβεύσεις για την επιτυχία του, αλλά να τον επιβραβεύσεις στηρίζοντας την προσπάθειά του για την επιτυχία.
