Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κύλησε ένας χρόνος από τη θεσμοθέτηση του νέου συστήματος επικουρικής ασφάλισης, που είναι υποχρεωτικό για νέους κάτω των 35 ετών. Τότε μέσα από 14 ερωταπαντήσεις μάθαμε για τα θετικά της λύσης, που θα μας κάνει Σουηδία.
Την περασμένη Δευτέρα, όμως, μάθαμε το βασικό πλεονέκτημα. «Ο κάθε νέος που θα εργάζεται κάθε μέρα ανασφάλιστος θα γνωρίζει ότι χάνει από τον δικό του κουμπαρά». Καλά, και προ κεφαλαιοποιητικού, πόσοι υπέκυπταν με χαρά;
Ακούσαμε για «τον πειρασμό του νέου να συμμετέχει και αυτός (συχνά, όχι πάντα) οικειοθελώς σε ένα σχήμα μαύρης εργασίας ή μερικώς ασφαλισμένης εργασίας».
Ενδίδω στον πειρασμό την εμπειρία μίας κόρης να διηγηθώ. Δεν αντιστάθηκε στον πονηρό. Ήταν ισχυρός χαρακτήρας, θαρρώ, μα στην αγορά εργασίας αυτό γράφεται στο νερό.
Συμμετείχε στο σχήμα, όχι για να βάλει στην τσέπη περισσότερο χρήμα -πληρωνόταν με το ένα τρίτο του βασικού- αλλά γιατί όλοι της είπαν ότι έτσι γίνεται, αν θέλει να κάνει το επόμενο βήμα. Όταν κατάλαβε το «ποίημα» και πήγε στην Επιθεώρηση Εργασίας, απόκριση καμία. Ήταν η εποχή των μεγάλων, της εισόδου στην ΟΝΕ, και τα τρωτά είχαν το ελαφρυντικό του φευγαλέου χαρακτήρα τους. Ήταν τα χρόνια της ευφορίας, τότε που ήμασταν φτωχοί και θα γινόμασταν πλούσιοι, στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ, που την πλάσαραν για χώρα του Πάντα-Πάντα.
Νέα είσαι και τα νιάτα είναι ο πλούτος σου, άσε τις εισφορές για τις κυρές. Βαρέθηκε να ακούει τα βολικά -32 μήνες δεν είναι μαθητεία, κύριε Προμηθέα Δεσπότη, μόνο καθαρή ασυδοσία- παραιτήθηκε και κινήθηκε δικαστικά. Ενδίδοντας σε άλλον πειρασμό. Της αθωότητας.
Αν αυτά συνέβησαν στα χρόνια τα καλά, δεν μπορώ να φανταστώ τι γίνεται στα σκοτεινά. Χωμένα στο παρόν, μεγαλώνουν, τρύπες μπαλώνουν, με την ασφάλεια μαλώνουν.
