Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Σιχαίνομαι την πολιτική. Για πολλούς λόγους – και κυρίως για τα πολλά λόγια που θέλει. Αξίζει να κάνεις πολιτική μόνο όταν καταφέρνεις να υψώσεις τη στάθμη γύρω σου – το φρόνημα και τη θέληση των ανθρώπων», γράφει στο τετράδιό του ο Δραγούμης το 1906. Ρομαντικοί στοχασμοί του Ίωνα, που δεν είναι φτιαγμένος για να συνεπαίρνει το ακροατήριο.
Του το θυμίζει από το βήμα της Βουλής ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν ο Δραγούμης του φωνάζει θυμωμένος: «Σας έχω κάνει ένα σωρό ερωτήσεις. Γιατί δεν μου απαντάτε;».
Ο γεννημένος ρήτορας είναι ανελέητα ειλικρινής: «Θα σας απαντούσα, κύριε Δραγούμη, αν συγκινούσατε την κοινή γνώμη…».
Έναν και πλέον αιώνα μετά, αν και οι συγκινήσεις είναι πολυτέλεια για το κουρασμένο εκλογικό σώμα, τα πολλά λόγια σέρνονται στη δημόσια σκηνή σαν ύπουλα ερπετά και χτυπάνε με τις ουρές τους την έλλειψη ανταγωνισμού στην πολιτική.
«Αν οι ψηφοφόροι απέρριπταν μορφές για να επιλέξουν τριτοκλασάτους, τότε θα ήταν πρόβλημα ζήτησης.
Αλλά, η προσφορά είναι το μεγαλύτερο ζήτημα», γράφει ο Janan Ganesh στους «FT», παραθέτοντας παραδείγματα, μεταξύ άλλων από το «τσίρκο των Τόρις» και τις ΗΠΑ, όπου κυβερνούν «ένας συνταξιούχος και η άγαρμπη αντιπρόεδρός του» και καταλήγοντας ότι «η κρίση της δημοκρατίας μοιάζει με την κρίση στα εστιατόρια και στο Χίθροου. Απλά, δεν μπορείς να βρεις προσωπικό».
Προσωπικό βρίσκεις, αλλά με μια περιορισμένων οριζόντων διαχειριστική λογική. Πληροφορίες: Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Δεν μιλάμε για αρίστους -τα καλύτερα βιογραφικά δεν εγγυώνται αποτελέσματα δυνατά- ούτε για statesmen -πού να τους βρούμε- σουλτάνους ή τσάρους δεν θα πάρουμε, στην εξιδανίκευση του παρελθόντος δεν θα σαλπάρουμε. Οι αναφορές στο παλιό πρότυπο του ισχυρού ηγέτη-προστάτη-κηδεμόνα είναι μία άσκηση νοσταλγίας και όχι στρατηγικής.
Στρατηγική είναι ένα σχέδιο που να εμπνέει και να προσδιορίζει το μέλλον. Αυτό το λένε «μπόι». Ειδάλλως, δεν βγαίνει το αγώι.
