Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Όταν σπάσει ένας σωλήνας νερού και πλημυρίσει ένα σπίτι, ο υδραυλικός που θα κληθεί θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κύρια αιτία που προκάλεσε την πλημμύρα.
Αν επιχειρήσει να αδειάσει με κουβάδες το νερό από το σπίτι και αυτό ξαναγεμίσει από τον κατεστραμμένο σωλήνα, απέτυχε, γιατί δεν θα έχει τέλος η διαδικασία αυτή.
Αυτό που πρέπει πρωτίστως να κάνει είναι να επιδιορθώσει τον σπασμένο σωλήνα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει ή πρέπει να συμβεί και στην αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης.
Αν η «θεωρία του υδραυλικού» παραπέμπει κάπου, είναι η τρέχουσα, δραματική ενεργειακή κρίση που βιώνουμε.
Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να ακολουθεί τη λάθος τακτική του υδραυλικού, προσπαθώντας να μαζέψει τα απόνερα, οι συνέπειες της ενεργειακής κρίσης στους πολίτες είναι δυσβάσταχτες πριν έρθει ο χειμώνας.
Επιμένει στην πολιτική των επιδοτήσεων των νοικοκυριών, μια τακτική η οποία δεν είναι βιώσιμη επί μακρόν και ήδη προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις.
Πιεζόμενη από τις ΗΠΑ να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, κατάφερε να επιβάλει κυρώσεις στους πολίτες των κρατών-μελών της! Επίσης, εφευρίσκει σχέδιο απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, αλλά οι πηγές αντικατάστασης των ρωσικών ενεργειακών αγαθών είναι αβέβαιες, ακριβότερες και χρονοβόρες.
Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του παγκοσμίου αυτού προβλήματος είναι να επιδιορθωθεί ο «σπασμένος σωλήνας», ο οποίος δεν είναι άλλος από τη διένεξη ΗΠΑ – Ρωσίας για την ένταξη ή όχι στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας, κάτι για την επικινδυνότητα του οποίου είχε προειδοποιήσει και ο Χένρι Κίσινγκερ.
Αυτή είναι η βασική πηγή του προβλήματος και η λύση του είναι δύσκολη, καθώς προϋποθέτει να υποχωρήσουν αμφότεροι, ΗΠΑ και Ρωσία.
Ποιος, όμως, μπορεί να παρέμβει; Ίσως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν μπορεί.
