Από την έντυπη έκδοση
Της Νικόλ Λειβαδάρη
[email protected]
Η ιστορία είτε επαναλαμβάνεται ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Η εκδίκηση της νομοτέλειας όμως ουδόλως φαίνεται να απασχολεί τον σκληρό άξονα της νομισματικής και δημοσιονομικής ορθοδοξίας στην Ευρώπη, που εν μέσω ιστορικής ενεργειακής κρίσης, εξίσου ιστορικής καθίζησης του ευρώ και απειλής ύφεσης, νοσταλγεί τις εποχές των μνημονίων.
Ο πρώτος εκ των νοσταλγών είναι ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, Γιοακίμ Νάγκελ. Είναι ο αρχιτέκτονας της ιδέας που λέει ότι οι ευάλωτες χώρες με υψηλό κόστος δανεισμού οι οποίες θα ευνοηθούν από τον νέο μηχανισμό της ΕΚΤ για τη συγκράτηση των spreads θα πρέπει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να υπαχθούν σε νέα μνημόνια.
Με την πρόταση αυτή ο Γιοακίμ Νάγκελ έχει βάλει ήδη φωτιά στη συνεδρίαση της ΕΚΤ την 21η Ιουλίου, καθώς αξιώνει σκληρές εγγυήσεις προκειμένου η Γερμανία να πει το «ναι» στον νέο μηχανισμό συγκράτησης των αποδόσεων – τον μηχανισμό που, ουσιαστικά, «φωτογραφίζει» κυρίως την Ελλάδα και την Ιταλία.
Ο δε βασικός όρος που θέτει ο Γερμανός τραπεζίτης είναι πως προκειμένου μια χώρα να μπορεί να κάνει χρήση του ευεργετικού εργαλείου της ΕΚΤ, θα πρέπει προηγουμένως να έχει υποβάλει αίτημα στήριξης και υπαγωγής σε πρόγραμμα του ΕSM, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας.
Ζητά δηλαδή, εν ολίγοις και συνοπτικά, υπαγωγή σε μνημόνιο και επιστροφή στο 2010.
Η γερμανική θέση έχει την υποστήριξη αρκετών εκ των «φειδωλών» του Βορρά και συναντά τη θυελλώδη αντίδραση της Ρώμης.
Δοθέντος όμως του ότι η κυβέρνηση Ντράγκι στην Ιταλία βυθίζεται σε πολιτική κρίση, οι άμυνες δείχνουν ευάλωτες.
Κοινώς, οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί για τον ευρωπαϊκό Νότο, καθώς το δόγμα Νάγκελ πάει πακέτο με το νέο δόγμα Eurogroup: «Ο καθένας μόνος του» και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και ο τελευταίος (επιζών στην Ευρώπη) απλώς θα κλείσει την πόρτα…
