Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η ζωή μας μια δόση. Δόσεις εμβολίων, δόσεις για το φόρο εισοδήματος, δόσεις για τον ΕΝΦΙΑ, δόσεις δανείων, δόσεις, δόσεις… Όλα με δόσεις – πολλά θα πάρεις, λίγα θα δώσεις, τραγουδούσαν σε μια παλιά ελληνική ταινία οι δοσατζήδες (ή δοσάδες) που κάθε μήνα έκαναν την επίσκεψή τους, κρατώντας το τεφτεράκι με τα χρωστούμενα. Σήμερα, όμως, λίγα θα πάρεις, πολλά, ιδίως ψυχικά αποθέματα, θα δώσεις.
Πώς να ξεδώσεις; Τέταρτη δόση ή δεύτερη αναμνηστική με τα υπάρχοντα εμβόλια, «χωρίς επαρκή επιστημονικά δεδομένα για το πρόσθετο όφελος», τρίτη δόση ΕΝΦΙΑ, πρώτη δόση Φόρου Εισοδήματος, 200ή δόση στεγαστικού, που κρατά ακόμα το κεφάλαιο άθικτο, δεύτερο Fuel Pass, πρώτο Power Pass και σε hangover πας.
Σαν να μπαίνεις σ’ ένα σπίτι που έχει τα φώτα όλα σβηστά. Σ’ αυτό το σπίτι βρίσκεις πολλά δωμάτια και διαδρόμους. Όλα χωρίς παράθυρα. Το σκοτάδι οξύνει την ακοή σου.
Αντιλαμβάνεσαι πως μπαινοβγαίνουν μέσα πολλοί, ακούς τις συζητήσεις, τις αναλύσεις, τις αντεγκλήσεις, τις απίθανες ρήσεις («αποσκοπεί… στην αποσόβηση του κινδύνου κατάληψης όλων των ΜΕΘ»), αφουγκράζεσαι πατήματα κι ανάσες. Όμως, όλοι είναι θολοί, περιγράμματα. Κι εσύ εγκλωβισμένος. Φαινομενικά σε διευκολύνουν, μα το βάρος δεν σου λύνουν. Από Σεπτέμβριο, θα κάνεις εμβόλιο για τον κορονοϊό -το επικαιροποιημένο, που έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει στελέχη της Όμικρον που πλέον δεν επικρατούν;-, εμβόλιο για τη γρίπη, εμβόλιο για τον πνευμονιόκοκκο, ίσως για την ευλογιά. Διασπορά δόσεων. Σε λίγο θα ξεπερνούν και αυτές του ΕΝΦΙΑ.
Διασπορά δόσεων, γιατί η πανδημία δεν ησυχάζει. O ΠΟΥ προειδοποιεί: «Δεν έχει τελειώσει, αλλάζει». Δυσανασχετείς. Όχι, γιατί αποποιείσαι την ευθύνη. Δεν είσαι δειλός, γιατί έχεις συναίσθηση της αδυναμίας σου. Είσαι δεμένος με κοντό σχοινί. Δυσανασχετείς, γιατί το νιώθεις. Να σ’ είχα τώρα στερνή μου δόση…
