Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πριν από ένα μήνα ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης σχολίασε με μια οργισμένη ανάρτηση τον όρο «Turkaegean» («Τουρκοαιγαίο»), που υιοθετεί στη φετινή του διαφημιστική εκστρατεία ο επίσημος τουριστικός φορέας της Τουρκίας για τη δυτική περιφέρεια της χώρας.
Ο γλωσσολόγος για «διεθνή ντροπή» έκανε λόγο, «σαν τα άλλα φαιδρά και επικίνδυνα του Erdogan». «Μα Ege το έλεγαν από τα ελληνικά, με την ελληνική λέξη, από τότε που εμφανίστηκαν στην περιοχή και γνώρισαν το Αιγαίο», που «σημαίνει “κυματόβρεχτο” από την αρχαία λέξη αίγες “τα κύματα”, πιθανώς μεταφορά από το αιξ – αιγός “γίδα”».
Είτε από τον μυθολογικό Αιγέα, βασιλιά της Αθήνας και πατέρα του Θησέα, είτε από τις αίγες -ακόμα δεν λέμε τα κύματα «προβατάκια» σε πολλά νησιά και νησάκια;- άλλοι κινήθηκαν ορμητικά και εμείς μείναμε στα γλωσσολογικά.
Την περασμένη Παρασκευή, το naftemporiki.gr αποκάλυψε ότι, σε συνθήκες αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο, τα βαφτίσια και τα ονόματα έχουν ουρά, ενώ οι ευρω-εταίροι κάνουν τον παπά. Το εμπορικό σήμα «Τurkaegean» έγινε αποδεκτό από την Επιτροπή Δικαιωμάτων Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ε.Ε. Έως τα μέσα Ιουλίου του 2031 θα χάνονται στα κύματα διαφημιστικά τουρκικά μηνύματα. Λέγε, λέγε το κοπέλι…
Τα πράγματα θα ήταν απλά, αν τα ονόματα, οι λέξεις, ήταν μόνο εργαλεία επικοινωνίας. Αθώο δεν είναι το branding, όταν δεν σε χωράει ο τόπος και σε στενεύουν τα σύνορα.
Ακόμη όμως και αν εξέλιπαν οι απειλές, ακόμη κι αν μόνο εμπορικά, αγοραία, μπορούμε να εννοήσουμε το όνομα (το όνομα «είναι η ψυχή μας» μόνο στα βόρεια;) κάπου βούλιαξε η ελληνική πρόνοια για τη συνολική τουριστική και την πολιτιστική ανάδειξη του Αιγαίου, την αύξηση της αναγνωρισιμότητας, την υπενθύμιση και τη σύνδεσή του με την Ελλάδα, που «θα θέλεις να μείνεις για πάντα».
