Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Πριν από μερικές εβδομάδες η βρετανική Δικαιοσύνη ενέκρινε το αίτημα έκδοσης του ιδρυτή του Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ, στις ΗΠΑ. Ο Αυστραλός δημοσιογράφος βαρύνεται με διάφορες κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της «κατασκοπίας», επειδή δημοσιοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες διπλωματικά και στρατιωτικά έγγραφα που, μεταξύ άλλων, αποδεικνύουν τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων άμαχων πολιτών στο Ιράκ, καθώς και εκτεταμένα περιστατικά βασανιστηρίων στις ιρακινές φυλακές. Η επικείμενη έκδοσή του στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού ότι η ανάγκη των εθνικών κρατών να αποκρύπτουν τα «κακώς κείμενα» είναι υπέρτερη από την ελευθερία στην έκφραση και το δικαίωμα της διεθνούς κοινής γνώμης στην πληροφορία.
Και την Παρασκευή, ως γνωστόν, το Συνταγματικό Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε τη νομολογία δεκαετιών, αίροντας το συνταγματικό δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Η απόφαση αυτή εκτιμάται ότι θα αναγκάσει γυναίκες να φέρουν στον κόσμο παιδιά που έχουν συλληφθεί ακόμη και μετά από βιασμό ή αιμομιξία, καθώς θα διστάσουν να το δηλώσουν στα δικαστήρια, και να θέσει σε σοβαρότατο κίνδυνο εκατομμύρια άλλες οι οποίες εξωθούνται σε παράτυπες ή αυτοσχέδιες τεχνικές διακοπής της κύησης.
Πιο ανησυχητικός, όμως, ακόμη και από το περιεχόμενο αυτών καθαυτών των δύο αποφάσεων, είναι ο κατάφωρος πολιτικός χαρακτήρας τους. Και αυτό γιατί καθίσταται προφανές ότι οι αποφάσεις αυτές δεν βασίστηκαν τόσο σε νομικές σταθμίσεις όσο σε πολιτικές στοχεύσεις. Έτσι λοιπόν, η Δύση, που αρέσκεται να «κουνά το δάχτυλο» υπεροπτικά στον υπόλοιπο κόσμο και να οργανώνει (αποτυχημένες συνήθως) απόπειρες εξαγωγής δημοκρατίας, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τον χειρότερο εαυτό της. Βλέπει τις πολιτικές στοχοθεσίες να επιβάλλονται με τον πιο κυνικό τρόπο επί του κράτους δικαίου. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ανησυχεί τους πολίτες μόνο στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
