Του Δημήτρη Κυριακόπουλου
[email protected]
Η Ελλάδα σημειώνει έναν από τους υψηλότερους αριθμούς θανάτων από κορωνοϊό παγκοσμίως, βάσει του πληθυσμού της. Ενδεικτικά αναφέρω ότι μέχρι την Παρασκευή στη χώρα μας είχαν καταγραφεί συνολικά 30.154 θάνατοι από Covid-19, ενώ στη Σουηδία με τον ίδιο περίπου πληθυσμό -ειρήσθω εν παρόδω ουδέποτε προχώρησε σε γενικό lockdown- 19.093. Αντίστοιχα, η Ιταλία με τον περίπου εξαπλάσιο πληθυσμό, που ειδικά στο πρώτο κύμα του ιού ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν (μην γίνουμε Ιταλία έλεγαν τότε κυβερνητικοί παράγοντες) είχε 168.000 θύματα του κορωνοϊού. Άρα είμαστε φανερά σε χειρότερη θέση και από αυτή.
Έχουν γίνει αρκετές συζητήσεις για τα αίτια του τραγικού φαινομένου. Πάντως, η ηγεσία του υπουργείου Υγείας βρήκε την εύκολη δικαιολογία για την υψηλή θνητότητα: υποκαταγραφή θανάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εν ολίγοις, θέτοντας θέμα διαφορετικών κριτηρίων στην καταγραφή των θυμάτων, θολώνει τα νερά, για να αποφύγει τη σύγκριση. Όταν συμφέρει πολιτικά θριαμβολογίες, για την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης, όταν δεν εξυπηρετούν οι συγκρίσεις, κακό γι’ αυτές.
Οι μάχες του Ηρακλή
Αντί άλλης απάντησης καταθέτω την προσωπική μαρτυρία μου, για μια δραματική περίπτωση: Ο οικογενειακός φίλος μας, ηλικίας γύρω στα 70, τον περασμένο Μάρτιο μετέβη στον «Ευαγγελισμό» μετά από κρίση σακχάρου. Κατά την ολιγοήμερη νοσηλεία του στο νοσοκομείο κολλάει κορωνοϊό (μπαίνοντας είχε αρνητικό τεστ). Αν και ήταν τριπλά εμβολιασμένος, η κατάστασή του επιδεινώνεται και διασωληνώνεται. Ο Ηρακλής, παλεύει γενναία για εβδομάδες διασωληνωμένος, αντάξιος του ονόματός του. Και περί τα μέσα Μαΐου καταφέρνει, με τη βοήθεια γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, αυτό που ίσως στην αρχή της περιπέτειάς του, να φάνταζε ακατόρθωτο, να αποσωληνωθεί. Ακολουθεί θετική εξέλιξη και στις αρχές Ιουνίου ο Ηρακλής επικοινωνεί με τη συζυγό του Βασιλική μέσω βιντεοκλήσης. Περιμένουν ότι είναι θέμα ημερών η έξοδός του από το νοσοκομείο και η επιστροφή του στο σπίτι. Ώσπου, λίγες μέρες μετά έρχεται το νέο, αλλά όχι ασυνήθιστο για τα ελληνικά νοσοκομείο πλήγμα. Ενδονοσοκομειακή λοίμωξη χτυπά τον εξασθενημένο οργανισμό. Τα περιθώρια αντίδρασης είναι πλέον ακόμα μικρότερα. Κι όμως ο Ηρακλής δεν εγκαταλείπει, μαθημένος από το πεδίο της βιοπάλης. Ξαναδιασωληνώνεται, αλλά εξακολουθεί να μάχεται. Όμως αυτή τη φορά είναι πιό αποδυναμωμένος και ο εχθρός υπερτερεί. Προχθές πληροφορηθήκαμε από τη Βασιλική ότι ο μαχητής απεβίωσε.
Άδικος θάνατος. Υπάρχει άραγε δίκαιος; Η κατάληξη των έμβιων είναι προδιαγεγραμμένη. Ο θυμόσοφος λαός έχει μιά εύστοχη έκφραση: Πήγε πριν την ώρα του. Αυτό συνέβη. Ο Ηρακλής έφυγε άδικα, πρόωρα. Θα μπορούσε 5, 10, ποιος ξέρει πόσα χρόνια, να χαρεί την οικογένειά του, τη σύζυγό, τα παιδιά, τα εγγόνια του.
Αντί επιλόγου, μια ερώτηση στον λαλίστατο υπουργό Υγείας κ. Πλεύρη: Πού θα καταχώριζε τον θάνατο του Ηρακλή; Στη λίστα των θυμάτων του κορωνοϊού; Ή σε εκείνη (έπρεπε να υπάρχει) των θυμάτων της τριτοκοσμικής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα υγείας;
