Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σύμφωνα με την κυρίαρχη ανάγνωση των αποτελεσμάτων των γαλλικών εκλογών, το μέγεθος της αποχής δείχνει ότι η πόλωση απωθεί, γι’ αυτό γίνεται ο πολίτης Ι.Χ. Tον ενοχλεί η βοή, η αναταραχή τον αποτρέπει από τη συμμετοχή;
Το είπε και ο πρωθυπουργός. «Μία πολύ παρατεταμένη προεκλογική περίοδος μεγάλης έντασης το μόνο που θα κάνει είναι να οξύνει την πολιτική αντιπαράθεση σε τέτοιο βαθμό που τελικά θα οδηγήσει πολίτες να μην ασχολούνται και να μην ενδιαφέρονται για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Εξάλλου το φαινόμενο της Γαλλίας, κυρίως ως προς την αποχή, είναι πολύ νωπό για να το αγνοήσουμε».
Αγνοώ τι λένε οι εκλογολόγοι, οι πολιτικοί αναλυτές και οι ψυχολόγοι, αλλά ψηφοφόρους περιχαρακωμένους ανάμεσα σε «καλούς», «άσχημους» και «κακούς», λίγους στα μέρη μας ακούς. Αφήστε που έχω την αίσθηση ότι ο διαχωρισμός λειτουργεί όταν οι ψηφοφόροι αντιτίθενται σε «αυτούς» που τα τελευταία χρόνια είναι οι «απάνω».
Νομίζω, άλλη πόλωση είναι η αιτία για τα ποσοστά της εποχής κι όχι η όξυνση των πολιτικών παθών και λαθών. Αυτό που στη Φυσική ορίζεται ως σταδιακή μείωση μέχρι την εκμηδένιση της έντασης μιας φωτεινής ακτίνας, καθώς αυτή ανακλάται ή διαθλάται. Στην πολιτική το λες ναυάγιο.
Δεν είναι ιδιώτες όλοι όσοι γυρίζουν στην κάλπη την πλάτη, ούτε κακομαθημένοι. Το πιθανότερο είναι να έχουν δει το έργο ξανά και ξανά και δεν καταδέχονται πλέον τα Ωσαννά, σε καλύτερο μέλλον δεν ξαναβάζουν λεφτά. Αρχίζουν να γίνονται αρκετοί οι άλαλοι, για να θεωρούνται συλλήβδην για τα κοινά αδιάφοροι.
Ναι, ξέρω τα του Θουκυδίδη -«Μόνοι γαρ τον τε μηδέν των δε (πολιτικών) μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν»-, ξέρω κι ότι η δημοκρατία δεν είναι παιχνίδι.
Αλλοι φαίνεται να το αγνοούν όταν κλαίνε και οδύρονται για συμβιβασμούς.
