Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Όταν χάνει αυτό το κόμμα, συμβαίνουν δυσάρεστα, οπότε ας το αφήσουμε να ασκεί εξουσία». Ένας Τούρκος σκιτσογράφος συμπυκνώνει το μακρινό 2015 την κατάσταση στην «Ερντογάν & Σία». Τι είχε γίνει τότε; Στις κάλπες του Ιουνίου το κόμμα είχε χάσει την πλειοψηφία μετά από 13χρονη ηγεμονία. Με τον Αχμέτ Νταβούτογλου στα ηνία, 18 λιγότερες έδρες απ’ αυτές που θα του χάριζαν την αυτοδυναμία, ανοίγουν την πόρτα του κελιού στα θηρία.
Το χαρτί της οικονομίας έχει καεί, καθώς η λίρα διαρκώς υποχωρεί και ο τιμάριθμος από τα ψηλά αλώνια τους καταναλωτές επιθεωρεί. Τι μένει; Το Κουρδικό. Φαινόταν ότι οι άτυπες διαπραγματεύσεις πήγαιναν καλά, αλλά μετά τις θερινές εκλογές σταματούν. Βιαίως. Οι Κούρδοι δεν ψήφισαν, ως ήλπιζε ο Τούρκος πρόεδρος, το ΑΚP και ακούστηκαν σε αρκετές πόλεις «μπαμ». Έπειτα από επιθέσεις παρακρατικών εναντίον Κούρδων, το PKK εγκαταλείπει τη διετή εκεχειρία.
Τρεις εβδομάδες πριν πραγματοποιηθούν επαναληπτικές εκλογές, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, σκάει η πιο αιματηρή επίθεση. Σε προσυγκέντρωση οπαδών του HDP, μία μέρα μετά τη διάδοση της πληροφορίας ότι οι κουρδικές οργανώσεις θα ανακοίνωναν ανακωχή. Το πολιτικό κλίμα γυρνάει και το ΑΚΡ νικάει.
Ένας πόλεμος κατά των Κούρδων και τώρα είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους. Ήδη ισχυρίζεται ότι σκοπεύει να εγκαταστήσει πολλούς Σύρους πρόσφυγες, που κάθε άλλο παρά δημοφιλείς είναι στον στριμωγμένο οικονομικά τουρκικό πληθυσμό, στις «απελευθερωμένες» ζώνες της βόρειας Συρίας. Τους Κούρδους χρησιμοποιεί και για το βέτο στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, αλλά μάλλον τα πράγματα είναι ζόρικα πολύ, οπότε η (νέα) κλιμάκωση με την Ελλάδα είναι ένας τρόπος για να αποσπάσει την προσοχή.
Ακόμη κι αυτό, όμως, -ότι ο Ερντογάν ενεργεί υπό τον φόβο μιας εκλογικής ήττας το 2023 ή και νωρίτερα- δεν αρκεί για να εξηγήσει την ένταση και την ποιότητα της λεκτικής απειλής. Ιδίως, όταν η αντιπολίτευση πλειοδοτεί στο παιχνίδι αναδιανομής σε μεταβατική εποχή.
