Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Δεν είναι το μοναδικό κίνητρο το να βγάζει κανείς ολοένα και περισσότερα λεφτά, αλλά να βλέπουμε τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά». Ακριβώς επειδή «εμάς μας λείπουν 99 για να βάλουμε στην μπάντα κάνα κατοστάρικο», βλέπουμε εξ ανάγκης τα σφαιρικά, που δεν χρωματίζουν τη ζωή μας με χρώματα κολακευτικά.
Η ποιότητα ζωής μιας χώρας εξαρτάται από τα βασικά. Βασικό είναι και να μην ταλαιπωρείσαι, να μην ξοδεύεις χρόνο που είναι χρήμα -για ανθρώπους «εξαρτημένους από τον μισθό τους»- για να θεραπεύσεις, ας πούμε, της γραφειοκρατίας τον πόνο.
Έχετε πάει σε υποκατάστημα ΕΦΚΑ; Η ασφάλιση έχει νεύρα. Κι εμείς. Ξεφτισμένοι τοίχοι, λιγοστές καρέκλες, διάδρομος αδιάβατος από τον κόσμο, σουξέ στα γκισέ, που για να φτάσεις πρέπει χίλια ανθρώπινα εμπόδια να ξεπεράσεις.
«Από δω είναι η ουρά για την αίτηση για εξωιδρυματικό;» Τι να σας πω. Πού να σταθώ; Πρόλαβες να βάλεις τα χαρτιά πάνω στο γκισέ. Παίρνεις απόδειξη παραλαβής 1η Δεκεμβρίου, ο δικαιούχος απεδήμησεν εις Κύριον στις 26 του ίδιου μήνα, η απόφαση για παραπομπή σε ΚΕΠΑ έρχεται στις 4 Ιανουαρίου. «Σας ευχαριστώ πολύ, έτσι είν’ η ζωή», επιστρέφεις το χαρτί. Όχι, κυρία μου, να προχωρήσετε τη διαδικασία κανονικά. Τηλεφωνήματα στο 1555, σου κλείνουν ραντεβού στην τοπική διεύθυνση Χ τομέα, κι άλλα πηγαινέλα και χαρτιά-τρέλα, δουλειά δεν κάνεις, τέλη Μαρτίου μήνυμα «περάστε από ΚΕΠΑ, για να πιστοποιηθεί η αναπηρία». Του εκλιπόντος; «Ωχ, συγγνώμη λάθος. Είναι αυτοματοποιημένα τα μηνύματα». Ένα πρωινό έχασες μόνο στο ΚΕΠΑ, Πειραιώς 181. Ψυχραιμία. Κοκκινίζει δίπλα σου μια κυρία, κιτρινίζει η ιστορία.
Ενημέρωση καμία. Άλλα τηλέφωνα στο 1555, άλλα ραντεβού, καταφέρνεις να βρεις τη θετική γνωμάτευση σχεδόν δύο μήνες μετά. «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» Τι να σας πω. Πείτε μου για εξαιρετική ποιότητα ζωής, πείτε μου για άγγιγμα ψυχής.
