Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Εκσυγχρονισμό ακούμε και εκσυγχρονισμό δεν βλέπουμε. Μπορεί, βοηθούσης και της πανδημίας, η ηλεκτρονική επικοινωνία με τους φορείς του Δημοσίου να μπήκε στη ζωή μας, ωστόσο πίσω από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές η αθάνατη ελληνική αβελτηρία κάνει θαύματα.
Η πρόσφατη εμπειρία του γράφοντος είναι αρκούντως διδακτική και σίγουρα όχι η μόνη. Όλα άρχισαν με το περσινό εκκαθαριστικό της εφορίας, με το οποίο πιστωνόταν στον γράφοντα επιστροφή 112,73 ευρώ. Ποιος δεν θα χαιρόταν να βλέπει, αντί για οφειλή, πως έχει λαμβάνειν στους χαλεπούς καιρούς τους οποίους ζούμε…
Η επιστροφή δεν έμπαινε στον τραπεζικό λογαριασμό. Από κει και πέρα αρχίζει η… Οδύσσεια του παραλόγου και της αδιαφορίας.
Πρώτη κίνηση: αποστολή mail στην ΑΑΔΕ, στην οποία ο γράφων ζητά να μάθει γιατί δεν έχει πιστωθεί ακόμη η επιστροφή του εκκαθαριστικού. Η ΑΑΔΕ απαντά πως οι οφειλές του Δημοσίου συμψηφίζονται με τα χρέη, χωρίς να διευκρινίζει τι γίνεται αν κάποιος, όπως ο υποφαινόμενος, δεν χρωστά δεκάρα.
Ακολουθώντας τη συμβουλή της ΑΑΔΕ απευθύνομαι ηλεκτρονικά στην οικεία ΔΟΥ, ζητώντας μάλιστα, αν είναι δυνατόν, το ποσό της επιστροφής να συμψηφιστεί με τα τέλη κυκλοφορίας, αλλά απάντηση καμία.
Ο γράφων αποφασίζει τελικά να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με την αρμόδια ΔΟΥ και μάλιστα τις αναγραφόμενες ώρες προκειμένου να κλειστεί και σχετικό ραντεβού, όπως επιτάσσουν τα περιοριστικά για την πανδημία μέτρα. Στις συχνές τηλεφωνικές οχλήσεις, κανείς δεν ευαρεστήθηκε ωστόσο να σηκώσει καν το τηλέφωνο!
Ακολουθεί νέο ηλεκτρονικό μήνυμα πριν από δύο εβδομάδες με αίτημα ραντεβού με την αρμόδια εφορία, αλλά και πάλι απάντηση καμία.
Η μόνη λύση φαίνεται για να εισπράξει κανείς οφειλόμενα από το Δημόσιο είναι τελικά να χρωστά…
