Από την έντυπη έκδοση
Του Πλάτωνα Τσούλου
[email protected]
Σε κάθε κράτος δικαίου η γρήγορη και στο ακέραιο απόδοση των συντάξιμων αποδοχών αναγνωρίζεται ως κάτι περισσότερο από επιβεβλημένη. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για εργαζόμενους οι οποίοι έκλεισαν τον επαγγελματικό τους βίο υπό αντίξοες συνθήκες, «βλέπε» κρίση χρέους – κρίση πανδημίας, και υπέστησαν άδικα «κουρέματα» των μελλοντικών τους συντάξεων. Σε αυτούς η πολιτεία οφείλει να καταβάλει σε πρώτο χρόνο τα «οφειλόμενα». Η θέσπιση λοιπόν ενός μηχανισμού απόδοσης συντάξεων fast track, όπως και των συντάξεων «εμπιστοσύνης», δίνει μία καταρχήν λύση στο χρόνιο αυτό πρόβλημα.
Βέβαια, ο τελικός καθορισμός των συνταξιοδοτικών αποδοχών θα παραμένει μία εκκρεμότητα, την οποία θα κληροδοτεί η μία κυβέρνηση στην επόμενη κι ο ένας υπουργός στον άλλο, όμως αυτό δεν απασχολεί κανέναν νέο συνταξιούχο διότι, πάνω και πέρα από κάθε κυβέρνηση ή υπουργό, υπάρχει η πολιτεία, η οποία οφείλει στον πολίτη. Ορθώς λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση δίνεται μία ενδιάμεση λύση.
Το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων είναι γνωστό. «Καλλιεργήθηκε» από πολλές κυβερνήσεις, οπότε το ζητούμενο δεν είναι ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, αλλά το ποιος θα αποδώσει το ταχύτερο δυνατό τα όσα οφείλονται σε συμπολίτες μας, σε εργαζόμενους, που υπό αντίξοες συνθήκες -οι περισσότεροι- κατάφεραν να ολοκληρώσουν τον εργασιακό τους βίο.
Διότι κακά τα ψέματα, η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτείας και πολίτη έχει χαθεί εδώ και χρόνια, ιδιαίτερα μετά τα τρία σκληρά μνημόνια που βίωσε η κοινωνία. Τρία μνημόνια τα οποία ψηφίστηκαν από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις, διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων. Και το να αποδίδονται σήμερα συντάξεις «εμπιστοσύνης» είναι ζήτημα επιστροφής της εμπιστοσύνης στον πολίτη.
Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν πολιτικολογία, που σίγουρα τη στιγμή κατά την οποία κάθε εργαζόμενος αποχωρεί από τον στίβο της αγοράς… ποσώς τον απασχολεί. Προτεραιότητά του είναι να ζήσει αξιοπρεπώς και χωρίς δανεικά. Καλώς πράττει λοιπόν η πολιτεία το χρέος της.
