Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Από το 2002, οπότε ο Ζακ Σιράκ επανεξελέγη, όταν επιβλήθηκε του Ζαν-Μαρί Λεπέν, πατέρα της Μαρίν, με 82%, κανένας πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας δεν κέρδισε δεύτερη θητεία. Παρασύρθηκαν από τη ροή των γεγονότων Σαρκοζί και Ολάντ.
Ο Μακρόν το πιθανότερο είναι να γλιτώσει, όπως τον γαλλικό Μάη του 2017.
Τότε, ήταν ο «άγνωστος» και η «γνωστή» που κονταροχτυπήθηκαν για την κορυφή. Τότε, ήταν η πρώτη φορά που και τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1958 δεν εκπροσωπήθηκαν στον β’ γύρο. Οι Σοσιαλιστές το έζησαν και το 2002.
Το 2022 δεν είναι 2017 και ο Μακρόν δεν είναι πλέον το φρέσκο στη γαλλική σκηνή. Είναι μάλλον σύμπτωμα του συστήματος, που ασθενεί, και αγωγή. Ταυτόχρονα.
Κάτι δεν πάει καλά, όταν το σύστημα μπορεί να διατηρηθεί μόνο επισείοντας την ακροδεξιά απειλή. Κάτι δεν πάει καλά, όταν μόνο ο «Γατόπαρδος» («Αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα να αλλάξουν») χαμογελά.
Μετά τους Σοσιαλιστές και το Κομμουνιστικό Κόμμα, και οι Γκολικοί εξαερώθηκαν. Τα παραδοσιακά κόμματα χρεοκοπημένα οικονομικά (λόγω ποσοστών κάτω του 5% δεν δικαιούνται κρατική επιχορήγηση) και πολιτικά. Όλα είναι ιστορικά στη Γαλλία, κι όλα είναι Ιστορία στη νέα μονομαχία.
Δεν ξέρω αν «αυτήν την φορά, είναι εντελώς χάλι», όπως ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Liberation. Ξέρω ότι ένας στους τρεις Γάλλους στη χώρα με το copyright των επαναστάσεων επιλέγει Ακροδεξιά.
Ξέρω ότι ο Μελανσόν είπε τρεις φορές στους ψηφοφόρους του «ξέρετε τι να μην ψηφίσετε», προτρέποντάς τους στην ουσία να μην ψηφίσουν Λεπέν στις 24 του μήνα. Δεν ξέρω, όμως, αν στον δεύτερο γύρο πέρναγε ο Μελανσόν και η Λεπέν, ποιον/α θα θεωρούσε το σύστημα μικρότερο κακό. Φοβάμαι ότι θα έμπαινε πλυντήριο κανονικό.
