Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Από τις 05:15 της 6ης Απριλίου 1941, ημέρα Κυριακή, χωρίς να τηρηθούν τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας για απάντηση, τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν ταυτόχρονα στο ελληνικό έδαφος και στη Νότια Γιουγκοσλαβία. (Επιχείρηση “ΜΑΡΙΤΑ”). Η κύρια προσπάθεια των Γερμανών εκδηλώθηκε προς τα οχυρά της τοποθεσίας Κερκίνης και Αγκίστρου και ειδικότερα εναντίον του οχυρού Ρούπελ… Η γρήγορη κατάρρευση της γιουγκοσλαβικής αντίστασης… και η ανυπαρξία διαθέσιμων δυνάμεων… έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα στη 2η Τεθωρακισμένη Μεραρχία να εισβάλει στο ελληνικό έδαφος διαμέσου των κοιλάδων του Στρούμνιτσα ποταμού και του Αξιού», σύμφωνα με τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού.
Ογδόντα ένα χρόνια μετά, πέσαν άλλα οχυρά. Δεν μας έφταναν οι εγχώριοι φασίστες, που το 2019 δεν μπήκαν στη Βουλή,
αλλά την επόμενη φορά μπορεί να έρθουν αλλιώς, πλάκωσαν και οι εισαγόμενοι. Έλληνας στην καταγωγή, ο Μιχαήλ, όπως αυτοσυστήθηκε, στους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου απευθύνθηκε. «Συμμετέχω μέσα από το τάγμα Αζόφ στην ουκρανική άμυνα από τους Ρώσους ναζιστές».
Σε αυτήν τη (χρόνια) σύγκρουση, η ακροδεξιά δεν διαλέγει πλευρά. Βολεύεται και στις δύο. Μήπως δεν συμμετέχουν στους
«Αζόφ» και Ρώσοι νεοναζί; Δεν το μάθατε από εδώ, αλλά και στη Ρωσία οι ακροδεξιοί έχουν στήσει μαγαζί.
Ήταν, λοιπόν, «λανθασμένη και άστοχη» η πρωτοβουλία του Ουκρανού προέδρου να συμπεριλάβει στο μήνυμά του «ομιλία μέλους του Τάγματος Αζόφ», όπως είπε, μετά τις αντιδράσεις, ο κυβερνητικός porte parole;
Ο Ουκρανός πρόεδρος προ ολίγων ημερών παραδέχτηκε στο αμερικανικό Fox News ότι το ναζιστικό «Αζόφ» «είναι αυτό που
είναι», αλλά «υπερασπίστηκαν τη χώρα μας». Με όρους επικοινωνιακούς, όμως, η επιλογή του χθες να δώσει τον λόγο σε «Αζοφικούς» υπονόμευσε τον αγώνα του ουκρανικού λαού, κάνοντας θέμα συζήτησης της δικής του χώρας τους κακούς και άνω – κάτω τους Έλληνες κοινοβουλευτικούς.
