Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ήταν αρχές του 2010, όταν, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα αποκάλυψε στο Canal+ ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν, η Αθήνα συζητούσε μαζί του. Ήταν ανήμερα της 25ης Μαρτίου, όταν η Σύνοδος Κορυφής έβαζε τα θεμέλια της τρόικας, του τότε καλούμενου «μηχανισμού». Το Ταμείο μπήκε στη ζωή μας. Ποιος το περίμενε; Ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, πάντως, προειδοποιούσε στις 18 Δεκεμβρίου του 2008 από το βήμα της Βουλής ότι η Ελλάδα ίσως υποχρεωθεί να προσφύγει στο ΔΝΤ.
Προσέφυγε, από την ταπεινωτική εξέλιξη δεν ξέφυγε. Το Ταμείο ήλθε και έμεινε. Το 2020 έκλεισε το γραφείο αντιπροσωπείας του στην Αθήνα. Η Ελλάδα έκλεισε, πριν από λίγες ημέρες, το φάκελο «ΔΝΤ» με την προεξόφλησή του. Με δανεικά.
Το Ταμείο ήλθε το 2010. Ήταν τότε που προβλεπόταν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, θα μείωνε το χρέος της στο 120% του ΑΕΠ το 2020 και θα επέστρεφε στην ανάπτυξη και στις αγορές το 2012.
Ήταν τότε που το πρόγραμμα έχανε λάδια και οι πολίτες, πέραν του εισοδήματος, την υπομονή τους.
Ένας σωρός αιτίες, ένας σωρός με λάθη. Το λάθος στον πολλαπλασιαστή ήταν το μικρότερο. Τι να πεις για την αρχική πίεση για υπερβολικά γρήγορη δημοσιονομική προσαρμογή, επειδή οι Ευρωπαίοι δεν δέχθηκαν εξαρχής «κούρεμα» του χρέους;
Τι να πεις για την αποτυχία εκτίμησης των υφεσιακών επιπτώσεων ή για την εμμονή να προταχθούν οι αλλαγές στην αγορά εργασίας έναντι αυτών στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών;
Τι να πρωτοθυμηθείς από τις εντάσεις; Μέχρι τα WikiLeaks μπλέχτηκαν στη φάση. Τι να πεις για την επεισοδιακή σχέση, όταν με 360 δισ. ευρώ δημόσιο χρέος έχεις δέσει και οι εκθέσεις του Ταμείου διαμορφώνουν των αγορών τις διαθέσεις;
