Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Ο αριθμός των κρουσμάτων από τον covid δεν λέει να μειωθεί ουσιαστικά. Οι διασωληνωμένοι αυξάνονται. Οι συνάνθρωποί μας που «φεύγουν» καθημερινά, πάνω από 50. Αν κάποιοι περίμεναν ότι η πανδημία θα τελειώσει με την ανοσία αγέλης, δύο χρόνια μετά έρχεται να τους διαψεύσει όχι μόνο η ίδια η πραγματικότητα, αλλά και η επιστημονική κοινότητα.
Την ίδια ώρα όμως τα μέτρα προστασίας χαλαρώνουν δίνοντας δυστυχώς στους πολίτες λάθος σήμα. Με αποτέλεσμα να παρατηρείται –βοηθούντος και του καιρού- ένας απίστευτος συνωστισμός στους δημόσιους χώρους, χωρίς οι πολίτες να φορούν μάσκα ή να τηρούν τις αναγκαίες αποστάσεις.
Το γεγονός ότι τα μέτρα περιορισμού των λοιμώξεων μειώνονται ή αναστέλλονται οδηγεί μάλιστα κάποιους «σκεπτικιστές» στο συμπέρασμα ότι η προστασία του ατόμου από νόσηση ή θάνατο δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Οι κυβερνήσεις φαίνεται δυστυχώς ότι μπορούν να συμβιώσουν με πολλούς άρρωστους και θανάτους.
Φανταστείτε όμως ένα αεροσκάφος με δεκάδες επιβάτες να συντρίβεται κάθε μέρα στη χώρα μας. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει με τον κορωνοϊό αυτή τη στιγμή: Δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα. Χιλιάδες στην Ευρώπη. Ο αριθμός των κρουσμάτων δεν έχει ουσιαστικά μειωθεί σε καμία περίπτωση, όπως ήλπιζαν οι αισιόδοξοι.
Φανταστείτε -τηρουμένων των αναλογιών-να συμβιβαζόμαστε με την «κανονικότητα» του πολέμου στην Ουκρανία. Να θεωρούμε “φυσιολογικές” τις ανθρώπινες απώλειες .Να μην εξαγριωνόμαστε με τις θηριωδίες στη μαρτυρική Μπούτσα και τη Μαριούπολη.Παρεμπιπτόντως, λιγότεροι αριθμοί θανάτων αναφέρονται καθημερινά από την Ουκρανία, λόγω της απανθρωπιάς των Ρώσων και της φρίκης του πολέμου.
Αλλά και με την πανδημία, «πόλεμο» έχουμε να κάνουμε. Αυτό τουλάχιστον μας έλεγαν οι κυβερνώντες. Αλλά,οι τραγικές συνέπειες της πανδημίας, έχουν καταντήσει στατιστικά στοιχεία, απλά «νούμερα», που περιμένουμε απλά να ανακοινωθούν κάθε ημέρα,το απόγευμα από τις υγειονομικές αρχές. Οι τραγικές απώλειες ανθρώπων θεωρούνται προφανώς παράπλευρες απώλειες που πρέπει να γίνουν αποδεκτές στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης κανονικότητας, ενός υποβαθμισμένου συστήματος υγείας και, κυρίως, μιας λειτουργικής οικονομίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να αγνοηθεί το μέγεθος της καταστροφής. Οι απειλητικοί κίνδυνοι δεν έχουν εκλείψει. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για επιστροφή σε μια κανονικότητα της κοινωνίας και της οικονομίας, με τόσους νεκρούς…
