Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τα πρώτα χρόνια του σουρεαλιστικού κινήματος, τη δεκαετία του 1920, ο κύκλος του Παρισιού επινόησε ένα παιχνίδι. Όταν το «εξαίσιο πτώμα», που συμπύκνωνε την πειραματική διάθεση και το ελεύθερο πνεύμα, ήταν ποιητικό, οι σουρεαλιστές που τύχαινε να βρίσκονται στον ίδιο χώρο συνέθεταν ομαδικά ένα ποίημα – ο πρώτος παίκτης έγραφε κάτι, έπειτα έπαιρνε τη σκυτάλη ένας άλλος και ούτω καθεξής. Μια φράση εδώ, μια φράση εκεί. «Το εξαίσιο πτώμα θα πιει το καινούργιο κρασί». Αυτό ήταν το πρώτο προϊόν του παιχνιδιού, που γνώρισε και ζωγραφικές δόξες.
Λόξες. Ο ευρωπαϊκός κύκλος κάνει τα ίδια. Του μυαλού μας ροκανίδια. Αρκεί μια ματιά στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής για το ενεργειακό, για να αναφωνήσει και ο πλέον καλόπιστος: «Ευρωπαϊκά αναβλητικό κατά τα τρία τέταρτα, σουρεαλιστικό κατά τα τέσσερα».
Ευρώπη. Παλιά της τέχνη -η αναβλητικότητα- κόσκινο. Μόνο που αυτήν την εποχή δεν νομίζω ότι υπάρχει ζήτηση για ένα τέτοιο «ταλέντο», που πηγάζει από αδυναμία. Τα αποτελέσματα από τέτοια θέση δεν είναι σαν το κρασί. Δεν γίνονται καλύτερα, όταν παλιώνουν. Ξιδιάζουν και οι δοκιμαστές -καταναλωτές και επιχειρήσεις- χολώνουν. Οι επιπτώσεις θα αρχίσουν να γίνονται αισθητές πολύ πιο έντονα, «με αύξηση των τιμών, ελλείψεις στην ενέργεια, χαμένες θέσεις εργασίας και τον κοινωνικό αντίκτυπο από την προσπάθεια να απορροφηθούν έως και 10 εκατ. Ουκρανοί πρόσφυγες».
Η Ε.Ε. για τον Μάιο επιφυλάσσεται, αλλά όποιος σκορπάει τον καιρό, δεν τον ξαναμαζεύει. Δεν μπορούσε να απαγκιστρωθεί από τις πολλαπλές εξαρτήσεις -δεν είναι μόνο το ρωσικό αέριο- όταν έπρεπε -τουλάχιστον από το 2014- ή δεν το έκανε όταν μπορούσε, και πλέον είναι δεμένη με κοντό σκοινί σε κρίσεις.
Μια φράση εδώ, μια φράση εκεί. Το εξαίσιο πτώμα ξίδι θα πιει.
