Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ουκρανία ζητά και ξαναζητά από την Τουρκία να συμμετάσχει σε ένα σύστημα εγγυήσεων ασφαλείας, μαζί με άλλες χώρες, ως μέρος μιας συμφωνίας με τη Ρωσία για τον τερματισμό του πολέμου.
Από την Τουρκία, που παραβιάζει την ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια άλλων χωρών (Κύπρος, Συρία) και απειλεί με casus belli την Ελλάδα;
Από την Τουρκία, που αξιοποίησε τη Συνθήκη Εγγυήσεως -μεταξύ της ιδίας, της Βρετανίας και της Ελλάδος- για την εισβολή στη Μεγαλόνησο;
Δεν είναι η Τουρκία που έκανε χρήση «της διάταξης 4 της Συνθήκης Εγγύησης και εισέβαλε τον Ιούλιο του 1974 με το επιχείρημα ότι η ανατροπή του Μακάριου… συνιστά… ανατροπή του καθεστώτος των συμφωνιών του 1959»;
Η Τουρκία ξέρει από εγγυήσεις και την παραβίασή τους.
Το Κίεβο δεν ξέρει ότι η προσφυγή στην εξωτερική εγγυητική δύναμη είναι δίκοπο μαχαίρι; Πέρα από το προφανές -οι εγγυήσεις δημιουργούν εξαρτήσεις- πόσο προστατεύτηκε η Ουκρανία με το μνημόνιο της Βουδαπέστης για την κυριαρχία, τα πυρηνικά κι άλλα σπουδαία; Στις 5 Δεκεμβρίου 1994, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Ρωσία υπέγραψαν το μνημόνιο της Βουδαπέστης (Memorandum on Security Assurances). Οι άλλες δύο πυρηνικές δυνάμεις, Κίνα και Γαλλία, έδωσαν «ασθενέστερες» διαβεβαιώσεις σε ξεχωριστά έγγραφα.
Οι δυνάμεις αυτές δεσμεύτηκαν να εγγυηθούν την ανεξαρτησία και την εδαφική κυριαρχία της Ουκρανίας με αντάλλαγμα τη διάλυση του πυρηνικού της οπλοστασίου. Ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες, το 2014 η Κριμαία και οι συμβαλλόμενοι άρχισαν τα ωραία. Και καλά οι Ρώσοι, όμως και οι Αμερικανοί αρνήθηκαν ότι δεν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους. Με το στρίβειν διά της ερμηνείας. «Δεν ήταν μια συμφωνία για εγγυήσεις ασφάλειας».
Θα είναι τώρα, με την κατοχική Τουρκία, εγγυήτρια δύναμη της Ουκρανίας; Άντε μετά, να αποποιηθεί τις εγγυήσεις αυτού του τύπου στην περίπτωση της Λευκωσίας.
