Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Λεφτά υπάρχουν». Μας το είπε με άλλα λόγια, αλλά γύρισαν προ δεκαετίας και βάλε, τα ρολόγια. «Η κυβέρνηση ήταν από εκείνες που δώσανε κατά τη διάρκεια της πανδημίας τα μεγαλύτερα ποσά… Ως έναν βαθμό αυτό αντανακλάται σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποταμιεύσεων… που μπορεί να βγάλουν ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση από μια δύσκολη θέση για μεγάλο διάστημα». Ο κεντρικός τραπεζίτης ξέρει ότι έχουμε αντισώματα κατά της ακρίβειας, γιατί έχουμε «σημαντικά αποθεματικά». Εμείς πάλι ξέρουμε, με βάση τα στοιχεία του ιδρύματος του οποίου προΐσταται, ότι το 2022 έκανε ποδαρικό με εκροή ιδιωτικών καταθέσεων ύψους 2,2 δισ. ευρώ, αναστρέφοντας τον αποταμιευτικό «ζήλο» κατά τον πρώτο καιρό της πανδημίας, αλλά και
αντανακλώντας τις πιέσεις από τις ανατιμήσεις.
Ξέρουμε, επίσης, ότι τα αληθινά τοπία είναι αυτά που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, γιατί έτσι, όντας οι θεοί τους, τα βλέπουμε όπως δημιουργήθηκαν: Έναν κόσμο, ο οποίος έχει «λίπος» να κάψει, γενικώς και οριζοντίως. «Και ζαμπόν, κυρ Στέφανε». Μα, τι λέτε; Η συσσώρευση νέων ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων αποτυπώνεται στις στατιστικές τόσο της ΑΑΔΕ όσο και του e-ΕΦΚΑ. Μόνο στον δεύτερο, τα χρέη έκλεισαν στο τέλος του 2021 στα 41 δισ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση άνω των 2 δισ. μέσα σε μόλις ένα τρίμηνο.
Ξέρουμε επίσης από την πρόσφατη έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ ότι για πάνω από 4 στα 10 νοικοκυριά (43,6%) το μηνιαίο εισόδημα επαρκεί μεσοσταθμικά για 19 ημέρες και πως 8 στα 10 (80,1%) δεν καταφέρνουν να αποταμιεύσουν. Ξέρουμε, τέλος, από τον Κοντιγιάκ πως «όσο ψηλά και ν’ ανέβουμε, όσο χαμηλά και να κατέβουμε, δεν βγαίνουμε ποτέ από τις αισθήσεις μας». Οι αισθήσεις, λένε, πως μετά από τόση αρωγή και ευδοκίμηση, θα κλαίμε.
