Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι οι Ρώσοι τα βρήκαν σκούρα στην Ουκρανία. Την αργή εξέλιξη στο πεδίο παραδέχτηκε και ο αρχηγός της Εθνοφρουράς. «Θα ήθελα να πω ότι ναι, δεν πηγαίνουν όλα όσο γρήγορα θα θέλαμε. Αλλά κατευθυνόμαστε προς τον στόχο μας βήμα-βήμα».
Ο στόχος δεν είναι ξεκάθαρος -νομίζω ότι σε σχέση με το διάγγελμα του Πούτιν έχει ήδη αναπροσαρμοστεί- ούτε η στρατηγική, αλλά είναι αρκετά ευδιάκριτη η τακτική. Πολιορκία πόλεων και σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας, με στραγγαλισμό του ανεφοδιασμού.
Στο Γκρόζνι και πιο πρόσφατα στο Χαλέπι ήταν διαφορετική η τακτική. Ισοπεδωτικοί ρωσικοί βομβαρδισμοί.
Στο Ιράκ ήταν «σοκ και δέος». Στις 20 Μαρτίου του 2003 ΗΠΑ και Βρετανία υποστηριζόμενες από τη λεγόμενη «Συμμαχία των Προθύμων» εισβάλλουν στο Ιράκ, για να ανατρέψουν τον Σαντάμ με την πολυδιαφημισμένη πολεμική μηχανή. Οι αμερικανικές δυνάμεις προελαύνουν γρήγορα. Καταλαμβάνουν την Βαγδάτη σε 20 μέρες. Στις 9 Απριλίου 2003 γκρεμίζουν το άγαλμα του Χουσεΐν στη Βαγδάτη, εν μέσω ζητωκραυγών από το πλήθος. Την Πρωτομαγιά του 2003, ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοινώνει: «Αποστολή εξετελέσθη»: «Οι κύριες εχθροπραξίες έχουν τελειώσει».
Το Ιράκ έχει περίπου ίδιο πληθυσμό με την Ουκρανία, σε έκταση τα δύο τρίτα της δεύτερης (603.628 τετραγωνικά χιλιόμετρα) μεγαλύτερης χώρας της Ευρώπης.
Τότε, η εκστρατεία χαρακτηρίστηκε σύντομη και απολύτου ακριβείας. Αναμφίβολα, υπάρχουν μεγάλες διαφορές με το Ιράκ του 2003. Σήμερα, παράλληλα με τις επιθέσεις συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις, δημόσια και παρασκηνιακά, από τις δύο άμεσα εμπλεκόμενες πλευρές, αλλά και με την παρέμβαση τρίτων. Σίγουρα, υπάρχουν διαφορές, αλλά οι επόμενες 10 μέρες μάλλον δεν θα είναι ορφανές. Σε (τουλάχιστον) έναν μήνα από τη ρωσική εισβολή θα φανεί τι θα γενεί. Το πιθανότερο είναι ότι η ρωσική επιθετικότητα θα αυξηθεί.
