Από την έντυπη έκδοση
Της Δανάης Αλεξάκη
[email protected]
Η μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομία παροχής υπηρεσιών, κυρίως τουριστικής φύσεως, μπορεί να αποδείχτηκε επικερδής απόφαση τις εποχές των παχιών αγελάδων, αλλά στα δύσκολα και απρόβλεπτα, όπως π.χ. η πανδημία και ο τρέχων πόλεμος Ουκρανίας – Ρωσίας, αποτελεί μια εύθραυστη, γυάλινη ασπίδα προστασίας.
Η σταδιακή εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα, έπειτα από ανάλογη στήριξη από την πολιτική ατζέντα εδώ και πολλές δεκαετίες, αποδεικνύεται μία επισφαλής επιλογή.
Σε όλες τις κρίσεις της τελευταίας 10ετίας η χώρα βρίσκεται εξαρτώμενη από τις εισαγωγές και δεν έχει εξασφαλίσει καμία σταθερά πάνω στην οποία να μπορεί να βασιστεί ώστε να σχεδιάσει μια στρατηγική διαχείρισης κινδύνων.
Το κλειδί για κάθε επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης μιας επιχείρησης, ενός νοικοκυριού, ενός κράτους βρίσκεται πάντα στην ευελιξία και στην ικανότητα που επιδεικνύουν οι έχοντες την ευθύνη του «risk management».
Πέραν των αρνητικών γεωπολιτικών εξελίξεων, η κλιματική κρίση αποτελεί έναν ακόμη δυσμενή παράγοντα στην όποια προσπάθεια επαναφοράς του μοντέλου της χώρας σε παραγωγικό.
Η ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα ποτέ δεν ήταν μία απλή υπόθεση και πλέον οι παράμετροι που πρέπει να υπολογίσει κανείς για να επενδύσει στον κλάδο περιλαμβάνουν μία διευρυμένη γκάμα προκλήσεων πέραν απ’ αυτή της εξάρτησης από τα απρόβλεπτα φυσικά φαινόμενα.
Και μολονότι πρόκειται για επένδυση υψηλής μεταβλητότητας, υπόσχεται παράλληλα και μεγάλες αποδόσεις -εάν καταστεί επιτυχής-, η βασικότερη των οποίων έχει να κάνει με την επίτευξη αυτάρκειας και αυτονομίας. Και αυτό είναι ένα στοίχημα που πλέον δεν έχουμε την επιλογή να μην το κερδίσουμε.
Για τη διαχείριση όχι μονάχα των υφιστάμενων κρίσεων, αλλά και των μελλοντικών.
Το ζητούμενο, όμως, είναι ποιος θα αναλάβει να πάρει το «ρίσκο» να κερδηθεί αυτό το στοίχημα και κυρίως ποιος θα αναλάβει την ευθύνη εάν αυτό ξαναχαθεί…
