Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μπήκαμε σχεδόν αθόρυβα στον τρίτο χρόνο της πανδημίας. Οι σχετικές ειδήσεις είχαν υποβαθμιστεί αρκετά, προτού μιλήσουν τα όπλα σε εδάφη ουκρανικά.
«[…] Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρ’ όλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους… Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: “Δε θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο”. Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει. Η ανοησία επιμένει πάντα».
Η ανοησία επιμένει, όπως επέμεναν οι πολιτικοί να χρησιμοποιούν τη λέξη «πόλεμος» στην αρχή της πανδημίας. Ντύθηκαν στρατάρχες και μας μιλούσαν με γλώσσα πολεμική, αναμφισβήτητα για τη διαχείριση και την ισχυρή νομιμοποίηση της εξουσίας εξυπηρετική. Τον τόνο είχε δώσει ο Μακρόν. Ακολούθησαν κι άλλοι, από τον Τραμπ ως τον Τζόνσον, που «αναγκάστηκε επιτέλους να εκφωνήσει τον λόγο για τον οποίο από παιδί έκανε πρόβες. Για τον Τζόνσον ήταν πάντα ο Τσόρτσιλ που πάει σε πόλεμο».
Δεν είναι πόλεμος. Είναι δοκιμασία, μεγάλη δυστυχία, που πυροδότησε μεγάλες αλλαγές. Δεν είναι πόλεμος κάθε κρίση. Δεν ήταν πόλεμος η κρίση χρέους, δεν είναι πόλεμος η κλιματική κρίση, δεν είναι πόλεμος κάθε ρήξη.
Τώρα (ξανα)βγήκε ο πόλεμος παγανιά στην ευρωπαϊκή γειτονιά. Πόλεμος είναι αναλώσιμες ζωές, παράλογη σφαγή, φυγή και καταστροφή. Πόλεμος είναι σακάτεμα γενεών. Αν αυτός ο πόλεμος σύντομα δεν σταματήσει, όλο τον πλανήτη θα αποσταθεροποιήσει. «Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει στους πολεμικούς προϋπολογισμούς. Έτσι, λιγότερα χρήματα θα δαπανώνται για την Παιδεία και την Υγεία. Είτε ζεις κοντά στη Ρωσία είτε ζεις στη Βραζιλία».
