Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ρωσία, μετά τον έλεγχο των δύο αυτόνομων περιοχών της Γεωργίας, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία το 2008, την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, την απόλυτη εξάρτηση της Συρίας, το μάθημα στη Δυτικόστροφη Αρμενία, την παρουσία στη Λιβύη και την «αποκατάσταση της τάξης» στο Καζακστάν, έκανε το επόμενο βήμα της, στην Ουκρανία. Πάλι.
Ο Ρώσος πρώην πρόεδρος έστρωσε την περασμένη Δευτέρα τους παραλληλισμούς με τη Γεωργία του 2008. «Θυμάμαι καλά το 2008, όταν αποφασίσαμε να αναγνωρίσουμε την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία», είπε ο Μεντβέντεφ. «Σώσαμε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Σήμερα, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος, υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι. Ξέρουμε τι θα γίνει μετά. Ξέρουμε τις ποινές. Ξέρουμε την πίεση. Ξέρουμε όμως και πώς να ανταποκριθούμε. Αν κάνουμε υπομονή, θα κουραστούν και θα επιστρέψουν σε εμάς [οι Δυτικοί] για να μιλήσουμε για στρατηγική ασφάλεια και σταθερότητα… Η εμπειρία δείχνει ότι η ένταση θα πέσει».
Καλά, δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Τότε, προηγήθηκαν τα όπλα, το λάθος Σαακασβίλι να βομβαρδίσει το Τσχινβάλι στις 7 Αυγούστου και η συντριβή των γεωργιανών δυνάμεων σε διάστημα πέντε ημερών, και στις 26 Αυγούστου 2008, ο τότε Ρώσος πρόεδρος, Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, υπέγραψε διατάγματα για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας ως κυρίαρχων κρατών, αλλάζοντας de facto τα σύνορα της Γεωργίας.
Όπως δεν ήταν, όμως, εκείνος ο πόλεμος για τη Ν. Οσετία και την Αμπχαζία, έτσι δεν είναι και τώρα για το Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ και τους ρωσόφωνους ή ρωσικής συνείδησης πολίτες. Είναι για το καλούπι του ρωσικού κράτους και για την επιβίωσή του.
Το Κρεμλίνο, μετά το 2008, αλλά κυρίως το 2014 στην Κριμαία, είναι πεπεισμένο ότι η Δύση είναι αδύναμη και θα καταπιεί τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Με κυρώσεις, αναμφίβολα, όμως το Κρεμλίνο μιλά για είδωλα: η Ρωσία πρέπει να είναι παγκόσμια δύναμη, αλλιώς δεν είναι τίποτα.
Όλα κινούνται εναντίον των Ευρωπαίων σίγουρα.
