Του Βασίλη Αγγελόπουλου
[email protected]
Υπέρ των τριετιών δήλωσε επίσημα μεσοβδόμαδα ότι τάσσεται ο υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης και μας άφησε όλους… άφωνους! Αλήθεια, γιατί έπρεπε να εκδοθεί ειδική ανακοίνωση που να αποσαφηνίζει κάτι τέτοιο; Μήπως επειδή οι πολίτες έχουν διαφορετική γνώμη; Μήπως επειδή ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να το πιστέψει;
Επίσης, ένα δεύτερο ερώτημα: Γιατί θα πρέπει «αντάμα», να πηγαίνει και η ατάκα ότι το υπουργείο Εργασίας, επί κυβέρνησης ΝΔ, στήριξε στο δικαστήριο τις τριετίες; Αλήθεια, υπήρχε ποτέ περίπτωση να συμβεί το αντίθετο; Μα τότε, δεν θα το έλεγαν υπουργείο Εργασίας…
Τα ανωτέρω ρητορικά ερωτήματα, μας οδηγούν σε ορισμένα συμπεράσματα. Το κυριότερο εξ αυτών είναι ότι η πρόσφατη απόφαση – χρησμός του Συμβουλίου της Επικρατείας για το συγκεκριμένο θέμα, μάλλον έφερε σε δύσκολη θέση όσους βρίσκονται τον 8ο όροφο της Σταδίου 29. Και εξηγούμαστε:
Προφανώς, η απόφαση του ΣτΕ πετάει ένα ξεκάθαρο «μπαλάκι» προς τον κ. Χατζηδάκη. Ούτε λίγο ούτε πολύ, του ζητάει να νομοθετήσει. Του ζητάει δηλαδή να ξεκαθαρίσει η Πολιτεία τη θέση της. Κάτι που δεν έχει γίνει από το 2013 και μετά. Κάτι που δεν έκαναν ούτε ο Γιάννης Βρούτσης (δις), ούτε ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ούτε η Έφη Αχτσιόγλου, δηλαδή οι προκάτοχοι του Κωστή Χατζηδάκη, για να μην ξεχνιόμαστε…
Τώρα, η ευθύνη βαραίνει τον νυν υπουργό Εργασίας. Τώρα, αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα όμως αρχίζουν και τα ανέκδοτα!
Ανέκδοτο Νο 1: Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος τρελός εργαζόμενος, που μετά την απόφαση του ΣτΕ, πηγαίνει στον εργοδότη του και του ζητάει να του προσθέσει τις τριετίες που του χρωστάει εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Μάλιστα, του ζητάει και τα αναδρομικά της ίδιας περιόδου. Αλήθεια, πάνω σε ποια διάταξη νόμου θα απαιτήσει αυτή την αξίωση; Σε μια διάταξη που δεν υπάρχει;
Ανέκδοτο Νο 2: Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο εργοδότης αρνείται (όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό), να ικανοποιήσει την απαίτηση του εργαζόμενου. Ο τελευταίος τότε (είπαμε, τρελός είναι ότι θέλει κάνει), προσφεύγει στα αρμόδια δικαστήρια. Αλήθεια, πώς θα μπορέσει ο όποιος δικαστής να λάβει θετική απόφαση για τον εργαζόμενο; Κάνοντας χρήση μιας διάταξης «φάντασμα»;
Ανέκδοτο Νο 3: Ας υποθέσουμε όμως ότι ο τρελός εργαζόμενος, βρήκε έναν… θεότρελο δικαστή που τον δικαίωσε. Και έλαβε έτσι τις αυξήσεις που τόσο πολύ αποζητούσε. Μαζί και με τα αναδρομικά. Λίγους μήνες αργότερα όμως, ο εργαζόμενος απολύεται. Μπορεί αλήθεια να αποδείξει την καταχρηστικότητα, αυτής της ενέργειας του εργοδότη του, η οποία μπορεί να εκπορεύτηκε από το γεγονός ότι διεκδίκησε τις τριετίες του; Μα φυσικά, με βάση το «νόμο Χατζηδάκη», μπορεί να προσφύγει στα αρμόδια δικαστήρια και να δικαιωθεί. Τότε, θα καταφέρει να λάβει έως τρεις μισθούς και μετά θα συνεχίσει να είναι… άνεργος. Ναι, πράγματι, μπορεί να μην υπάρχει διάταξη νόμου για να προασπιστούν οι τριετίες των εργαζομένων, όμως εδώ και οκτώ μήνες, υπάρχει διάταξη, που δικαιώνει απολυμένους, αλλά τους στέλνει για καιρό, στην ανεργία. Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη…
Γι’ αυτό και δεν πρόκειται κανείς νοήμον εργαζόμενος να διεκδικήσει τις τριετίες του. Γιατί κάποιοι φρόντισαν να φτιάξουν νόμους που θα τους αφήνουν στην ανεργία.
ΥΓ: Απορία: Γιατί στην κεντρική ομιλία του κ. Χατζηδάκη στη Βουλή για το νομοσχέδιο του ΕΦΚΑ, οι βουλευτές της ΝΔ απέφυγαν να χειροκροτήσουν; Μόνο στη λήξη της όταν ο υπουργός Εργασίας αποχωρούσε. Τέτοια υποστήριξη πια…
