Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ποιος δεν ελπίζει ο πληθωρισμός, που θα ήταν παροδικός, αλλά μας την έσκασε και πήρε μπρος, να εξαφανιστεί; Η ελπίδα δεν είναι αρκετή.
Σχεδιάζονται πακέτα και στοχευμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και ξανακούμε τις εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση προς τις επιχειρήσεις.
Το χειρότερο δεν είναι ότι έχει συμβεί μια αύξηση σε κάποιο προϊόν ή υπηρεσία.
Το χειρότερο δεν είναι ότι το κόστος του φυσικού αερίου αυξήθηκε 135,7% σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2020, του ηλεκτρισμού κατά 45% και του πετρελαίου θέρμανσης κατά 34,1%. Το χειρότερο δεν είναι ότι καύσιμα και λιπαντικά ήταν κατά 21,7% πιο ακριβά ή ότι το αρνί και το κατσίκι ήταν πιο αλμυρό κατά 19,7%.
Ο Δεκέμβριος είναι παρελθόν, μα τον διάδοχό του πλήττει, γιατί υπάρχει μνήμη. Δεν είναι νικημένη σκιά, ξαναζεί μέσα από τις προσδοκίες ότι οι ανατιμήσεις θα συνεχιστούν και καλό είναι όποιοι μπορούν να προστατευτούν, αυξάνοντας τις δικές τους τιμές, λόγω ακριβής ενέργειας, προβλημάτων στην εφοδιαστική αλυσίδα, αλλά και υψηλού κόστους εμπορευμάτων.
Κάπως έτσι με νωπή ακόμη την επιστροφή του πληθωρισμού στα επίπεδα της αυγής του 2011, σκάνε προβλέψεις για υπέρβαση του 6% τον Ιανουάριο.
Έχει ρεύμα ο πληθωρισμός. Τουλάχιστον αυτή η διαστολή τιμών δεν μπορεί να γίνει με ταχύτητα πολλαπλάσια της ταχύτητας του φωτός, όπως στον πληθωρισμό του σύμπαντος. Διαβάζω της ΤτΕ την πρόβλεψη για τις τιμές καταναλωτή.
Κάνει λόγο για εκτίναξη του εναρμονισμένου δείκτη στο 3% το 2022, όταν ο προϋπολογισμός προβλέπει μόλις 0,8%, ενώ η όποια αποκλιμάκωση αναμένεται το 2023, υπό την προϋπόθεση ότι «θα αποκατασταθούν τα προβλήματα στις παγκόσμιες αλυσίδες προσφοράς και θα υποχωρήσουν οι τιμές ενέργειας και εισαγόμενων πρώτων υλών και ενδιάμεσων προϊόντων».
Άρα, τι; Καινούργιο είναι το παλιό. Ο σχεδιασμός πολιτικής γίνεται με γνώμονα την αβεβαιότητα.
Εν τω μεταξύ, η πανδημία δεν έχει τελειώσει και η βοήθεια από τις κυβερνήσεις την ενεργειακή κρίση ούτε στο μισό δεν θα εξουδετερώσει.
