Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Μέσα από μία σειρά σκανδάλων με αρκετή δόση μυστηρίου και άρωμα παρανομίας, το ερώτημα που πλανάται στην πολιτική σκηνή της Βρετανίας είναι εάν έχει τελειώσει το «πάρτι» για τον Μπόρις Τζόνσον. Το μέλλον του Βρετανού πρωθυπουργού βρίσκεται στην «κόψη του ξυραφιού» μετά τη δημοσιοποίηση του σκανδάλου με το πάρτι της Ντάουνινγκ Στριτ, όταν το πρώτο lockdown της πανδημίας, τον Μάιο του 2020, βρισκόταν στο απόγειό του.
Τότε, ο προσωπικός γραμματέας της πρωθυπουργικής κατοικίας έστειλε προσκλήσεις σε 100 ανώτατους υπαλλήλους της κυβέρνησης να παραστούν σε πάρτι στον κήπο της Ντάουνινγκ Στριτ, με την επισήμανση «να φέρουν τα δικά τους ποτά και να απολαύσουν στο έπακρο τον υπέροχο καιρό». Η Ryanair, που επλήγη τα μέγιστα από τις λίστες με τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς και έχει επανειλημμένως τρολάρει τον Βρετανό πρωθυπουργό, ανέβασε τους τόνους. Ανάρτησε στον λογαριασμό της στο Twitter φωτογραφία του δημοφιλούς παιχνιδιού με τις λέξεις Worldle, δίδοντας έμφαση στη λέξη «κανόνες» με την εξής επισήμανση: «Είναι μία αρκετά εύκολη λέξη για να την ακολουθήσεις, όχι όμως όταν ο αρχηγός σου δεν την ξέρει ή δεν την καταλαβαίνει».
Βεβαίως δεν «παίζουν» όλοι οι άνθρωποι με τους κανόνες και σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις από αυτούς. Όμως, η ακεραιότητα δεν έχει ανάγκη από τους κανόνες, ειδικά εάν είσαι αρχηγός κράτους. Και αυτό που συμβαίνει στη Βρετανία είναι μόνο η «κορυφή του παγόβουνου». Καμία θέση δεν είναι «ιερή», από μέλη κοινοβουλίων, υπουργούς Υγείας μέχρι και αρχηγούς κυβερνήσεων, είχε γράψει πριν από λίγους μήνες το Politico, επικαλούμενο «ύποπτα» συμβόλαια, μυστικές διακοπές σε νησί, ακόμη και κορονο-όργια όπου δεκάδες πολιτικοί παραβίασαν τους περιορισμούς ενάντια στον κορονοϊό ή έκαναν κατάχρηση της θέσης τους, με αποτέλεσμα είτε να παραιτηθούν είτε να τους παραιτήσουν.
Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν νόμοι για εμάς που τους νομοθετούν αυτοί που μπορούν να τους παραβιάζουν. Και γίνεται εξόφθαλμα, χωρίς να τηρούνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, σε ένα «θέατρο του παραλόγου» όπου κάποιοι κάνουν εντελώς ό,τι θέλουν, κάποιοι άλλοι διακωμωδούν ως μέσο διαμαρτυρίας και κάποιοι άλλοι απλώς δέχονται παθητικά ως θεατές τη μοίρα τους. Ο Μπόρις Τζόνσον δέχεται πιέσεις να παραιτηθεί, όμως κάποιοι πολιτικοί σχολιαστές δεν αποκλείουν να μπορέσει να επιβιώσει και αυτής της κρίσης. Όλο αυτό όμως αποτελεί σύμπτωμα μίας κοινωνικής παθογένειας, με εμφανή το έλλειμμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Δεν είναι τυχαίο που το WEF θεωρεί την απώλεια κοινωνικής συνοχής και τις κοινωνικές εντάσεις ως έναν από τους βασικούς κινδύνους για την επόμενη δεκαετία.
