Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Μέχρι να πατήσει το πόδι του στο αεροδρόμιο της Αυστραλίας ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήταν ένας σπουδαίος αθλητής και ένας «σούπερ σταρ». Εκατομμύρια ανά τον κόσμο τον θαύμαζαν για την καριέρα του στο τένις, αλλά και το σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο του. Άλλοι τόσοι απωθούνταν από τις αμφιλεγόμενες απόψεις του, την αδυναμία του σε «εναλλακτικές» θεωρίες και πρακτικές για τη ζωή και τη ροπή του σε θεωρίες συνωμοσίας για τον κορωνοϊό. Σε πολλούς τα αντικρουόμενα συναισθήματα συνυπήρχαν, όπως συχνά συμβαίνει με προσωπικότητες τέτοιας επιρροής.
Αυτό που έως τώρα δεν ήταν ο Τζόκοβιτς, αλλά φρόντισαν κάποιοι να γίνει, είναι ο «εκπρόσωπος του ελεύθερου κόσμου», ένας «ήρωας» του αντιεμβολιαστικού κινήματος, μία «σημαία» για πάσης φύσεως συνωμοσιολόγους και αρνητές της επιστήμης και των εμβολίων. Και εδώ η κυβέρνηση της Αυστραλίας, που τόσοι έσπευσαν σε παραδοσιακά μέσα και σόσιαλ μίντια στην Ελλάδα να επικροτήσουν για τη «γενναία στάση» της, φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Ο Αυστραλός πρωθυπουργός, Σκοτ Μόρισον, και η κυβέρνησή του θα είχαν λάβει όντως μία «γενναία» απόφαση αν είχαν εξαρχής ξεκαθαρίσει ότι κανείς ανεμβολίαστος τενίστας δεν θα μπορέσει να εισέλθει στη χώρα για να λάβει μέρος στο Australian Open. Ωστόσο αυτό δεν έγινε. Ο Σέρβος πρωταθλητής εξασφάλισε με επίσημα έγγραφα εξαίρεση τόσο για τη συμμετοχή του στο τουρνουά όσο και για την είσοδο στη χώρα. Δεν εκβίασε κανέναν, δεν πλαστογράφησε τη βίζα του. Του την έδωσαν απλόχερα – γιατί το νομοθετικό πλαίσιο της χώρας επέτρεπε την εξαίρεση αυτή.
Η εξέλιξη πυροδότησε την αγανάκτηση Αυστραλών πολιτών και δη εκείνων της πολιτείας της Βικτώριας, που έχουν ζήσει αλεπάλληλα σκληρά lockdown. Υπό τη δημόσια κατακραυγή οι αυστραλιανές αρχές έκαναν στροφή 180 μοιρών, την οποία αυστραλιανά και διεθνή μέσα όπως το BBC δεν δίστασαν να σχολιάσουν δηκτικά. Από την πρώτη στιγμή τόνισαν πως ο πρωθυπουργός Μόρισον- υπό το βάρος της κριτικής που δέχεται για τη διαχείριση της πανδημίας- είδε μία χρυσή ευκαιρία να κερδίσει πολιτικούς πόντους, θυμίζοντας την περιβόητη “tough border policy” (σκληρή πολιτική συνόρων). «Rules are rules» διεμήνυσε, εξηγώντας ότι οι κανόνες ισχύουν για όλους, ακόμη και για έναν αστέρα του μεγέθους του Τζόκοβιτς, αλλά αποτυγχάνοντας να εξηγήσει γιατί θυμήθηκαν τους κανόνες, όταν αυτός έφτασε στο αεροδρόμιο.
Στήθηκε έτσι ένα κακόγουστο σόου σύγκρουσης ανάμεσα στη «φιλελεύθερη κυβέρνηση και τον ψεκασμένο Βαλκάνιο», όπως θέλησαν να το παροσιάσουν πολλοί. Ο δικαστής έκρινε παράλογη την όλη κατάσταση δικαιώνοντας τον Τζόκοβιτς. «Δεν ξέρω τι άλλο θα έπρεπε να κάνει για να μπει στη χώρα» σχολίασε και δεν έκρυψε τον εκνευρισμό του για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο Νόλε.
Μέχρι και την ώρα που γράφεται αυτό το σχόλιο, δεν γνωρίζουμε αν τελικά ο Τζόκοβιτς θα παίξει στο τουρνουά ή ο Αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης θα ασκήσει την εξουσία που του δίνει ο νόμος να τον διώξει με προσωπική απόφαση από τη χώρα. Σε κάθε περίπτωση όμως ο Μόρισον και όλοι μας μάθαμε κάτι σημαντικό: Σε ένα κράτος Δικαίου πράγματι ισχύει ότι οι κανόνες είναι κανόνες- ακόμη και όταν ευνοούν «Βαλκάνιους ψεκασμένους».
