Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Mε τόνον κάπως κλαυθμηρόν» ο πρωθυπουργός διαπίστωσε ότι οι πολίτες ξεχνούν. «Η μνήμη του ανθρώπου συγκρατεί δύσκολα τις πολλές επιτυχίες και κρατά τις λιγοστές αστοχίες. Και πράγματι η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία μαζί συμφωνήσαμε να θέσουμε τον πήχη ψηλά με αποτέλεσμα ουσιαστικά να συγκρινόμαστε με τον εαυτό μας και η κοινή γνώμη να εκλαμβάνει ως παρελθόν την προηγούμενη μέρα και όχι τα προηγούμενα χρόνια. Ας είναι. Αυτός πάντως ο γρήγορος πολιτικός μεταβολισμός, ας τον πω έτσι, σίγουρα δεν μπορεί να ισχύσει και δεν πρέπει να ισχύσει στο επίπεδο των εθνικών επιλογών».
Οι πολίτες, πράγματι, ξεχνούν. Αν δεν ξεχνούσαν, δύσκολα θα ζούσαν. Ρωτήστε και τον Ορέστη, στη φερώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη: «Ω πότνια λήθη των κακών, ως ει σοφή/και τοίσι δυστυχούσι ευκταία θεός». («Ω σεβάσμια λήθη των κακών, πόσο σοφή!/Θεά καλόδεχτη για τους δυστυχισμένους!»)
Οι πολίτες ξεχνούν και οι ταγοί θα ‘πρεπε γι’ αυτό την αγαθή τους τύχη να ευχαριστούν. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο πραγματικός στόχος τους; Η λήθη για τα πάθη και τα παθήματά μας που εκείνοι δρομολογούν και η μνήμη μόνο για τα στραβά κι ανάποδα των πολιτικών τους αντιπάλων; «Απαγορεύεται» η συνολική λειτουργία της μνήμης διά ροπάλου.
Ένας λαός λωτοφάγων είναι για κάθε πολιτικό το κρυφό και φανερό ιδανικό. Διαφορετικά, πώς οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες του δημόσιου βίου θα διαφεντεύουν τον μικρό;
Αν φύγει, όπως στην «Οδύσσεια», άρον άρον από τον τόπο της λησμονιάς, θα θυμηθεί μεμιάς. Θα θυμηθεί πολλά και δεν θα είναι τα καλά. Αυτά τα έχει ήδη ξεπεράσει. Για το ευθύ, το ίσιο, το καλό, κατά την κρίση του, δεν τους ψήφισε άλλωστε;
Είναι περίεργοι οι μηχανισμοί της μνήμης, ιδίως όταν κλονιστούν οι παράμετροι που σε κρατούν στην ευθεία, αλλά τούτο δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του.
Τα ατοπήματα των μεν δεν συμψηφίζονται με των δε.
Οι σκιές και οι κηλίδες δεν συμψηφίζονται, αθροίζονται και οι λωτοί δεν μεταβολίζονται.
