Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Τελικά όλοι περιμένουμε κάτι που θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Το θέμα είναι τι κάνουμε γι’ αυτό που περιμένουμε. Περιμένουμε το φάρμακο που θα βάλει οριστικό τέλος στην Covid-19, καθώς όπως φαίνεται τα εμβόλια δεν είναι η «πανάκεια» για την εξάλειψη της πανδημίας. Διανύουμε ήδη το τέταρτο κύμα της εξάπλωσης του ιού εν μέσω πολλών και αντιφατικών μηνυμάτων.
Ενώ κορυφαίοι αξιωματούχοι διαμηνύουν ότι η ανάκαμψη των οικονομιών θα ανακτήσει ξανά ταχύτητα, καθώς η πανδημία υποχωρεί, τα νούμερα σε πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες κάθε άλλο παρά υποχώρηση δείχνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής ζωής, σε διαφορετικό βαθμό βεβαίως σε κάθε χώρα. Ήδη, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας απηύθυνε νέα προειδοποίηση ότι ο σημερινός ρυθμός μετάδοσης της νόσου είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός.
Περιμένουμε επίσης μία δυνατή συμφωνία από το μέτωπο της Γλασκόβης για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, με τρισεκατομμύρια δολάρια να διακυβεύονται στο πλαίσιο της μετάβασης στην πράσινη οικονομία. Αντιφατικά μηνύματα και από εκεί, καθώς οι δεσμεύσεις έρχονται σε αντίθεση με τα στοιχεία για τις επιδοτήσεις σε ορυκτά καύσιμα, για τον βαθμό εξάρτησης των κυβερνήσεων από αυτά και για τη χρηματοδότηση του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Οι συμφωνίες άλλωστε για να αποδώσουν χρειάζονται ισχυρό ενιαίο μέτωπο, το οποίο δεν βλέπουμε να υπάρχει, καθώς μέχρι στιγμής έχουμε αποκλίσεις από αναδυόμενες χώρες. Περιμένουμε λύσεις αποδοτικές για να ξεπεραστεί μία ενεργειακή κρίση εν όψει του χειμώνα και για να αποφύγουμε τις παρενέργειες του κλιμακούμενου πληθωρισμού.
Οι επιχειρήσεις προειδοποιούν η μία μετά την άλλη ότι το υψηλό κόστος πρώτων υλών μετακυλίεται πλέον στον καταναλωτή, κάτι που θα αρχίσει να γίνεται περισσότερο εμφανές τους επόμενους μήνες, παρότι οι κορυφαίοι κεντρικοί τραπεζίτες είτε θεωρούν συγκρατημένες τις μεσοπρόθεσμες πληθωριστικές προσδοκίες, είτε αποδίδουν την άνοδο των τιμών σε παροδικούς παράγοντες που σύντομα θα τελειώσουν. Ένας εξ αυτών, τα προβλήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα, για τα οποία κορυφαίοι παράγοντες του επιχειρηματικού κόσμου έχουν προειδοποιήσει ότι θα παραμείνουν και το επόμενο έτος και ενδεχομένως να μην είναι μόνο «κυκλικά» αλλά και διαρθρωτικά. Περιμένουμε μισθολογικές αυξήσεις, ως απόρροια του πληθωρισμού, με πολλούς εργαζομένους στη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη να τις διεκδικούν με σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων.
Σίγουρα η εμπειρία της πανδημίας είναι πολλαπλά τραυματική και το τι ακριβώς θα αφήσει πίσω αποτελεί διακύβευμα. Αυτό ωστόσο που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν υπάρχουν «μαγικά όπλα» και ότι πλέον χρειάζονται ρεαλιστικές δράσεις, πέρα από ευχολόγια. Που σημαίνει ατομική και συλλογική ευθύνη και προσπάθεια, εμπιστοσύνη στους «ειδικούς» και χαρισματικούς πολιτικούς που θα δίδουν λύσεις.
