Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το έφερε τύχη τυφλή να πεθάνει ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Πρόληψης κατά του Καρκίνου του Μαστού. Τα ταμπούρλα του είχαν χτυπήσει το 2008.
Το έφερε τύχη τυφλή να σταματήσει η αναπνοή περίπου στην ίδια ηλικία στην οποία έχασε -με διαφορά επτά μηνών- και τους δυο της γονείς. Από την ίδια ασθένεια.
Για όσους είχαν την τύχη -και μακάρι να είναι πάντα έτσι- να μην κλάψουν για οικείο που υποφέρει, να μην αμφιβάλουν ποτέ για το σώμα τους και τις δυνάμεις τους, να μην έχουν κεραυνοβοληθεί από μία ασθένεια, να μη γνωρίσουν στη ζωή τους νοσοκομεία, εκεί που οι αγαπημένοι παίζουν θέατρο, εκεί που άλλα γιγαντώνονται και άλλα προσπερνώνται, εκεί που σε συντροφεύει ο πόνος, η κούραση, αλλά και η ελπίδα, εκεί που παρευρίσκεσαι όχι με την προσοχή σου, αλλά με τη ζωή σου, δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να εννοήσουν το πώς ένας άνθρωπος κάνει αυτή τη διαδρομή.
Χωρίς την πολυτέλεια της ανακωχής. Μέχρι την τελευταία στιγμή. Δυνατός και φοβισμένος. Γενναίος και σε επιφυλακή. Ξαφνιασμένος και υποψιασμένος. Όλα μαζί. Μην ακούτε μόνο τα πρώτα και νιώθετε λίγοι και λειψοί. Σε τραβάει σε ξημερώματα η ζωή. Σε σπρώχνει στην επανασύνδεση με τον εαυτό σου και τον κόσμο.
Δεν δραπετεύεις από τον θάνατο. Κοινή γαρ η τύχη. Όλοι στο έλεός της, ελαφριοί σαν πούπουλο, ανυπεράσπιστοι στο εκκρεμές ενός πελώριου ρολογιού, ακόμη κι αν έχουμε συμφιλιωθεί με τον «μεγάλο ύπνο».
Δεν δραπετεύεις από το θάνατο, τρέχεις προς τη ζωή. Με ό,τι έχεις, με ό,τι μπορείς, χωρίς τον οίκτο να καταδεχτείς. Τρέχεις προς τη ζωή, με πολλές αποτυχίες και αναποδιές κι άλλες τόσες καλές στιγμές.
Μέχρι πριν από λίγες μέρες στη Βουλή. Φρένο, υποτροπή, μια αστραπή. Μια άδεια καρέκλα στο οικογενειακό τραπέζι. Ένα χαμόγελο από ψυχής θα παίζει στην καρδιά των παιδιών της και του συζύγου της.
Kαι πολλά αυθόρμητα, απλά και ανθρώπινα από πολιτικούς και πολίτες για τη Φώφη Γεννηματά, που έζησε έως τις 25 Οκτωβρίου 2021, 23 ημέρες προτού κλείσει τα 57.
