Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τι έμαθα από τις κυριακάτικες κάλπες, τις «γαλάζιες» και τις ισπανικές.
Πρώτον. Στη Βιλαρίμπα και το Βιλαμπάχο πήγαν, ψήφισαν, καταμετρήθηκαν. Στο κομματικό «Αϊντάχο» περιμένουν τα φαξ. Το καταστατικό της Νέας Δημοκρατίας δεν αναγνωρίζει τα ψηφιακά αποτελέσματα, μόνο τα φαξ των κατά τόπους εφορευτικών επιτροπών.
Δεύτερον. «Παρά τον αέρα πολιτικής αλλαγής που πνέει στην Ισπανία, οι ψηφοφόροι δεν ενίσχυσαν ακροδεξιά-λαϊκιστικά, αντιευρωπαϊκά και ξενοφοβικά κόμματα. Το γεγονός αυτό δείχνει πόσο ώριμη είναι η δημοκρατία στην Ισπανία». Κάπως, έτσι, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, και στο νέο «γαλάζιο» ξεκίνημα απεφεύχθη η διολίσθηση σε δεξιότερα μονοπάτια.
Τρίτον. Οι «συμμαχίες» είναι αυτές που πονοκεφαλιάζουν και τους μεν και τους δε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Ισπανία θα είναι δύσκολες. Αλλά μήπως οι τρεις εβδομάδες έως τον δεύτερο γύρο των εκλογών στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είναι εύκολες; Τώρα αρχίζει το πραγματικό dare-avere.
Τέταρτον. Αλλο η θεαματικότητα και οι προβολείς κι άλλο τα «κουκιά». Αν και τουλάχιστον στην Ιβηρική ο Πάμπλο Ιγκλέσιας κατάφερε σε λιγότερο από δύο χρόνια να κάνει το κόμμα ριζοσπαστικής Αριστεράς Podemos (Μπορούμε) τρίτη δύναμη στο Κοινοβούλιο.
Πέμπτον. Οι κάλπες της Κυριακής ήταν οι μοναδικές μέσα στο 2015 (εθνικές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου, δημοψήφισμα Ιουλίου) που δεν κέρδισε ο Τσίπρας. ‘Η μήπως όχι, αν «παίξει» μια αριστερή κυβέρνηση συνασπισμού στην Ισπανία, με τη συμμετοχή ακόμα και εθνικιστικών κομμάτων, όπως από την Καταλονία;
Εκτον. Ολα είναι ανοιχτά και τα προβλήματα καυτά. Στη Μαδρίτη, οικονομικά και πολιτικής σταθερότητας, στη Συγγρού πέρα από το ταμείο -που πήρε μια ανάσα από την εκλογική διαδικασία- το στοίχημα και το δύσκολο σημείο είναι η σύνδεση με μεγάλες κοινωνικές ομάδες.
Εβδομον. Πληθωρισμός νέου σε φόντο παλιό, διότι παλιά είναι πλέον η κρίση, όπως και η αναβίωση της κόντρας των δύο «κάστρων».
