Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Πιθανότατα η ουσία όλης της συζήτησης για τη διευθέτηση των «κόκκινων δανείων», για την οποία (υποτίθεται ότι) έγινε αποφασιστικό βήμα με το νέο καλάθι προαπαιτουμένων/prior actions που μόλις πέρασε -«τελευταίος σταθμός για το 2015» όπως έλεγε με βαθύ αναστεναγμό κορυφαίος της κυβέρνησης- από τη Βουλή των Ελλήνων-, να βρίσκεται στη φαινομενική λεπτομέρεια του κεντρικού ρυθμιστικού ρόλου που ανατίθεται στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Ρόλου πολλαπλού: πέρα από την παρακολούθηση του AQR και των stress tests που (υποτίθεται ότι, πάλι) οδήγησαν στην ικανοποιητική ανακεφαλαιοποίηση/κεφαλαιακή επάρκεια των συστημικών τραπεζών (οι οποίες κουβαλάνε κοντά 110 δισ. σε «κόκκινα δάνεια», έναντι 80 πριν από ένα χρόνο, με καταθετική βάση κάτω από 175 δισ…), η ΤτΕ θα λειτουργήσει ως επόπτης και ρυθμιστική αρχή για τις υπό σύσταση εταιρείες διαχείρισης (με σύμπραξη ξένων funds και δικών μας τραπεζών), αλλά και ως βήμα-βήμα διαχειριστής, περισσότερο και από επόπτης της διαδικασίας διευθέτησης.
Μην αποκλείετε να δούμε τη γηραιά κυρία της οδού Πανεπιστημίου να δημιουργεί νέα διεύθυνση, προκειμένου να ανταποκριθεί στις -διαφορετικές απ’ ό,τι σε κάθε προηγούμενη φάση του πολυτάραχου βίου της: Νομισματική Επιτροπή, διαδικασία χορήγησης συναλλάγματος, πίνακες εξωτερικού εμπορίου, προετοιμασία εισδοχής στην ΟΝΕ…- νέες αρμοδιότητες και ευθύνες της.
Γιατί βάζουμε εδώ την έμφαση, δηλαδή σ’ ένα διαδικαστικό/τεχνικό σημείο; Διότι έως τώρα όλη -μα όλη!- η συζήτηση για τα NPLs, επιχειρηματικά, μεγάλα και μικρά, ή στεγαστικά, ή και καταναλωτικά ακόμη, ήταν είτε πολιτική υπεκφυγή είτε τεχνική προσχηματικότητα. Πολιτική υπεκφυγή: ακόμη και η αναβολή μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου για την πώληση σε funds των μικρότερων επιχειρηματικών δανείων και των στεγαστικών, τι είναι αν όχι πολιτικό τερτίπι – αυτή τη φορά μερίμνη Γιώργου Σταθάκη; Τεχνική προσχηματικότητα: τι άλλο ήταν η «δικαστική προστασία» παλιότερων φάσεων, όπως του Νόμου Κατσέλη, όταν οριζόταν δικάσιμος μετά το 2020 ή και το 2030;
Ομως, τι άλλο παρά συνδυασμός των δύο παραπάνω -πολιτικής υπεκφυγής από μη πολιτικούς και τεχνικής προσχηματικότητας- ήταν η πάγια απροθυμία των τραπεζών, των ίδιων, των στελεχών τους («ου μπλέξεις!») αλλά και των διοικήσεων («η ρύθμιση κόκκινων δανείων κοστίζει στο image της τράπεζας») να προχωρήσουν σε ρυθμίσεις δάνειο-δάνειο; Ακόμη κι όταν δημοσιοποιήθηκε ο τυφλοσούρτης της ΤτΕ, που υποτίθεται ότι άνοιγε τον δρόμο σε ρυθμίσεις, πόσοι φάκελοι προωθήθηκαν; Αντ’ αυτού, με διάφορες πατέντες, τα γνωστά σε όλους παγωμένα δάνεια δεν αφήνονταν να «κοκκινίσουν»! Ούτε καν του Μιχάλη Σάλλα, οι κατά καιρούς προτροπές/εκκλήσεις δεν έπιασαν τόπο στους ομοτέχνους του, να αρχίσει μια δάνειο-δάνειο, περίπτωση-περίπτωση προσπάθεια ρύθμισης δανείων – πάντως όχι σε ουσιαστική κλίμακα…
Ενώ λοιπόν θα συνεχίζεται ο συνήθης πολιτικός καβγάς (η λέξη τουρκική στην προέλευσή της: kavga, αντιπαράθεση σε υψηλούς τόνους, με διάσταση σώμα-με σώμα, αλλά και με όρια ώστε να λειτουργεί περισσότερο ως εκτόνωση και ως θέαμα, παρά ως οριστική ρήξη) για το ποιος συμφώνησε χειρότερα με τους δανειστές και το ποιου ακριβώς είδους του ζωικού βασιλείου είναι τα vulture funds, γύπες ή κοράκια; το θέμα είναι ένα: Θα ξεκουνηθούν κάποτε όσοι έχουν «κόκκινα δάνεια» στα χαρτοφυλάκιά τους, ώστε να αρχίσουν μαζικά ρυθμίσεις/διευθετήσεις/εκκαθαρίσεις, με τη ματιά ακριβώς στη συνολική βιωσιμότητα των σχέσεων; Θα τα δουν επιχείρηση-επιχείρηση, δηλαδή οικονομική οντότητα αλλά και επιχειρηματία, με δυνατότητες επιβίωσης ή πάλι αξία συνέχισης υπό άλλη διοίκηση; ή ακόμη μεταβίβαση στοιχείων ενεργητικού; ή απόσχιση δραστηριοτήτων; Θα κοιτάξουν οικογένεια-οικογένεια, τρόπους ζωής, μετάπτωση λόγω κρίσης, προοπτικές – αυτά στα στεγαστικά;
Πολύ πιο ωμά: θα σταματήσει η πολιτική τάξη να πουλάει -ΚΑΙ στην περίπτωση των «κόκκινων δανείων»- την υπόσχεση του προστάτη (του νταβατζή: πάλιν τουρκική η ρίζα…), που στους μεν κανονικούς ανθρώπους δημιουργεί τον όλο και ευρύτερο πειρασμό του «δεν πληρώνω» (ή, αντίστροφα, στους καλοπληρωτές μέσα στην κρίση, το «δηλαδή εγώ, πάλι είμαι το κορόιδο»); Και θα αφήσει στις τράπεζες ή/και σε όποιον σηκώσει το βάρος της διευθέτησης της «κόκκινης δανειακής ερήμου» την ευθύνη, την πραγματική ευθύνη;
Αλλιώς, κινδυνεύουμε μέσα στο επόμενο εξάμηνο, άντε χρόνο! να δούμε υλοποιούμενο εκείνο που σαφώς υπαινίχθηκε στη Βουλή ο εισηγούμενος Γιώργος Σταθάκης: κι άλλη, κι άλλη ανακεφαλαιοποίηση. Με bail-in καταθέσεων στο φόντο. (Οχι, αυτό δεν το είπε ούτε ο Σταθάκης, ούτε κανένας κυβερνητικός. Σημειώστε το, όμως).
