Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές σκοντάψαμε στην ελληνική Ημέρα της Μαρμότας. Πάλι πρόβα τραγωδίας, με πάροδο, επεισόδια και στάσιμα;
Τα πρόσωπα έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του τραγικού, αν και ό,τι βαραίνει στην τραγωδία δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά όλο το σύστημα μέσα στο οποίο ενεργούν.
Έχεις την αίσθηση ότι οι μαθητές σε γέφυρες-θρανία για να γλιτώσουν από τη βροχή ή οι επιβάτες του βυθισμένου λεωφορείου χρειάζονται για να αποκτήσει πρόσωπο μια κατάσταση. Σύμφωνοι, «στη λεκάνη του Κηφισού που αρχίζει από το Κρυονέρι, τις Αχαρνές και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του Λεκανοπεδίου, έπεσαν την Πέμπτη 30 εκατ. τόνοι νερού. Είμαστε σε νέα φάση… χρειάζονται νέες δομές», αλλά γιατί θεωρείται περίπου φυσιολογικό να μη λειτουργούν στοιχειωδώς οι κλασικές; Κανείς δεν ζητάει δαμαστές της Φύσης, ιδίως όταν οι κ.σ. (κανονικές συνθήκες) είναι σε δύση, αλλά τα φρεάτια, που δεν είχαν καθαριστεί, δεν κολλάνε σε καμία εξίσωση με κλιματική κρίση.
«Του δήμου η ευθύνη ο καθαρισμός των φρεατίων και όχι των παιδιών», παραδέχτηκε ο αντιδήμαρχος Παιδείας του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας, με τα θρανία-γέφυρα. «Και μη μας πείτε ότι φταίει η κακιά μας η μοίρα που μας χτύπησε η κακοκαιρία, γιατί τρεις μέρες τώρα μας έχετε πρήξει με τον “Μπάλλο” που έρχεται. Μη μας πείτε ότι φταίει η κακιά μας η μοίρα που οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ εδώ και 10 χρόνια κάνουν μάθημα σε κοντέινερ», ξεσπούν οι μαθητές.
Λιώνουν οι λέξεις. Από τη βροχή, από την ταραχή.
«Τα έργα θέλουν τον χρόνο τους». Ρευστές οι λέξεις, αφήνονται να σβήσουν, να τις πάρει το ποτάμι, να δικαιολογήσουν, να ξεπλύνουν αδυναμίες. «Το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί και μάλιστα το κρίσιμο σημείο που είναι αυτό της απορροής του Ιλισού». Αποστραγγίζονται οι λέξεις, στεγνώνουν, μα τα αλλόκοτα δεν δικαιώνουν. Ποιος και τι έργα κάνει, πώς τα κάνει, πώς (δεν) τα παραδίδει. Από τα απλά -καθαρισμούς- μέχρι διαχείρισης ομβρίων υδάτων και ρεμάτων.
Να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε, ζήτησε ο καθηγητής Διαχείρισης Φυσικών Καταστροφών Ευθύμιος Λέκκας, υπογραμμίζοντας τα «πρωτόγνωρα φαινόμενα σε φάση κλιματικής κρίσης».
Πολύ φοβάμαι ότι θα ξεχάσουμε τα συνήθη. Παραλείψεις και λειψές απαντήσεις. Μέχρι την επόμενη φορά.
