Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η ξαφνική επιδείνωση της υγείας της προέδρου του ΚΙΝΑΛ συνοδεύτηκε από καθολικές ευχές του πολιτικού κόσμου για ταχεία ανάρρωση, ενώ παρόμοιες υπήρξαν οι αντιδράσεις των πολιτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ξέρετε τι μου ξαναέκανε εντύπωση; Η ανάγκη αρκετών, κυρίως ανδρών, να προσπαθούν να αναχαιτίσουν το κακό, δημιουργώντας μεταφορές, με πιο οικεία τη μεταφορά της μάχης. Αυτά τα ηρωικά για «μάχες» και «γενναιότητα».
Δεν είναι πόλεμος, δεν έχει ήττες και νίκες, ήρωες και εχθρούς. Εναντίον ποιου να αρματωθείς; Σε ποιoν να κάνεις τσαμπουκά; Στο σώμα σου, στις τυχαίες μεταλλάξεις στα κύτταρα των ιστών;
Οποιοσδήποτε έχει εμπειρία από καρκίνο -και είμαστε πολλοί- ξέρει ότι το ταμπού που τον περιβάλλει είναι ακόμη ισχυρό. «Να είσαι γενναίος». «Θα το πολεμήσεις». «Θα κερδίσεις κι αυτή τη μάχη». «Είμαι σίγουρος/η ότι δεν θα παραιτηθείς». Δηλαδή τι; Όσοι χάθηκαν δεν ήταν θαρραλέοι;
Κανείς δεν χάνει μάχες. Ίσως μόνο η επιστήμη που ψάχνει «φάρμακο».
Κανείς δεν χάνει μάχες. Ο καρκίνος δεν είναι καταδικαστική απόφαση πλέον. Σύμφωνοι, υπάρχουν επιθετικοί ή σπάνιοι καρκίνοι, αλλά οι άνθρωποι ζουν με την ασθένεια, κάποτε χρόνια πολλά, και σχετίζονται με τους γύρω τους. Οι άνθρωποι ζουν και διεκδικούν. Δεν χάνουν την υπόστασή τους. Είμαστε όλοι από το ίδιο σόι και η δοκιμασία, που λέγεται ζωή, έχει ζόρι.
Η γλώσσα έχει πάντα σημασία και η καλή ψυχολογία παίζει ρόλο στη διαδικασία. Η πολεμική γλώσσα δεν είναι σανίδα σωτηρίας. Έχεις κάτι στο σώμα σου που πρέπει να αφαιρεθεί, να αντιμετωπιστεί. Έχεις φόβο να γευτείς, την αρρώστια να σεβαστείς, συμμάχους, τους γιατρούς και τους οικείους, να σταθείς. Είσαι ασθενής και δύναμη, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, από τον φόβο σου θα βρεις. Με αυτόν θα συμμαχήσεις, αυτόν θα επεξεργαστείς, αυτόν θα μοιραστείς.
Αυτό ναι, είναι γενναίο και η Φώφη Γεννηματά το έχει κάνει. Για τον επόμενο, για την επόμενη. Μια αλυσίδα αντοχής. Ούτε θύμα, ούτε μαχητής. Όλοι, ερασιτέχνες της ζωής. Με τον καρκίνο το συνειδητοποιείς. Ξανά.
