Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Η Ευρωζώνη επιμένει σε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και μετά το 2018, αρκούμενη επί του παρόντος στα ήδη συμφωνημένα μέτρα.
Το ΔΝΤ επιμένει σε χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018, ειδάλλως ζητεί εδώ και τώρα δέσμευση για επιπλέον μέτρα.
Θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση, σε επίπεδο επιχειρηματολογίας, θα συντασσόταν με τη μία από τις δύο απόψεις.
Είτε ο στόχος του 3,5% πλεόνασμα είναι ουτοπικός και άρα έχει δίκιο το ΔΝΤ, είτε είναι ρεαλιστικός και άρα έχει δίκιο η Ευρωζώνη.
Κι όμως, καταφέρνει να ανοίξει μέτωπα και με τις δύο πλευρές, τις οποίες ανάγει σε συμπληγάδες πέτρες.
Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από τη μία πλευρά να αποδοκιμάζεις την Ευρωζώνη επειδή ζητεί υψηλά πλεονάσματα και από την άλλη να κατακεραυνώνεις το ΔΝΤ επειδή ζητεί επιπλέον μέτρα με βάση τα πλεονάσματα που προτείνει η Ευρωζώνη.
Μικρή σημασία όμως έχουν όλα αυτά.
Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα, για να στέκεται στα πόδια της, έχει ακόμη ανάγκη τα χρήματα της Γερμανίας, του μεγαλύτερου πιστωτή της Ευρωζώνης.
Ό,τι και να λέει ο Πολ Τόμσεν ή ο Μόρις Όμπσφελντ, ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα, πόσω μάλλον ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, το χέρι στην τσέπη θα το βάλει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Μοναδικό ζητούμενο μετά από επτά χρόνια ύφεσης και μιζέριας είναι αν αυτή η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει τη διαδρομή -την οποία, για παράδειγμα, η Κύπρος διάνυσε μέσα σε τρία χρόνια- ή θα εγκαταλείψει το καράβι για να περισώσει ό,τι μπορεί από το πολιτικό της μέλλον στο «αντιμνημονιακό» περιβάλλον που η ίδια πριμοδότησε.
Έως ότου φανεί, θα εκκρεμούν οι απαντήσεις της κυβέρνησης στα τρία ερωτήματα του ΔΝΤ, στο οποίο οι ΗΠΑ, o καλύτερος σύμμαχος του Αλέξη Τσίπρα, κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο στη λήψη αποφάσεων.
Προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη ένα φορολογικό σύστημα που εξαιρεί περισσότερα από τα μισά νοικοκυριά στην Ελλάδα έναντι 8% στην Ευρωζώνη;
Είναι βιώσιμο ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που κοστίζει ετησίως στον προϋπολογισμό 11% του ΑΕΠ έναντι 2,25% του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη;
Το πρόβλημα είναι το ύψος του πλαφόν στις ομαδικές απολύσεις για τη διάσωση επιχειρήσεων που συντηρούν θέσεις εργασίας ή η απουσία επαρκούς αποζημίωσης της ανεργίας, πολλώ δε μάλλον, επιδότησης της εργασίας;
Ίσως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απαντήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
