Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Σε ευρύτερο κίνημα κοινωνικής δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης της πολιτικής Μακρόν εξελίσσεται το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», με τη Γαλλία να συγκλονίζεται από τις χειρότερες ταραχές από την εποχή του Μάη του ‘68. Παρά τις βιαιότητες, το 84% των Γάλλων εμφανίζεται στις επίσημες δημοσκοπήσεις να στηρίζει το κίνημα. Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» που ξεκίνησε στα μέσα Νοεμβρίου με αποκλεισμούς δρόμων και διαμαρτυρίες κατά της αύξησης των τιμών των καυσίμων στην περιφέρεια της Γαλλίας, έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας.
Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια το επίκεντρο των ταραχών και των διαδηλώσεων δεν είναι οι υποβαθμισμένες γειτονιές μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς στο Παρίσι, αλλά το κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας, με τους διαδηλωτές να πολιορκούν σύμβολα όπως η Αψίδα του Θριάμβου ή τα γνωστά καταστήματα ειδών πολυτελείας. Σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούν τα ίδια τα σύμβολα της γαλλικής δημοκρατίας, τη γαλλική σημαία, τη Μασσαλιώτιδα κ.λπ., για να εκφράσουν την οργή τους, όχι μόνο κατά ενός συγκεκριμένου μέτρου, αλλά κατά μιας εδραιωμένης πλέον εδώ και χρόνια αντίληψης. Μιας αντίληψης που θεωρεί σχεδόν «φυσική τάξη πραγμάτων» την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, την επιβολή όλο και μεγαλύτερων βαρών στους ασθενέστερους της κοινωνίας, την περικοπή οικονομικών και εργασιακών κεκτημένων στο… όνομα μιας μελλοντικής ευημερίας που ποτέ δεν έρχεται…
Η εκλογή Μακρόν σηματοδότησε υποτίθεται το τέλος των διαχωριστικών γραμμών «αριστερά» – «δεξιά», σε μία μάλιστα χώρα όπου οι ιδεολογικές φορτίσεις παρέμεναν ισχυρές. Η κυβέρνηση Μακρόν σπαράσσεται πλέον από ανοιχτές έριδες, καθώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα «κίτρινα γιλέκα».
Η σκέψη για επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης προς το παρόν εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο, το μέχρι πρότινος αδιανόητο για
φιλελεύθερη δημοκρατία μέτρο παραμένει στη φαρέτρα των κυβερνώντων, μπροστά στο αδιέξοδο να αντιμετωπίσουν πολιτικά την κρίση που οι ίδιοι πυροδότησαν.
Το προς τα πού θα οδηγήσει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη Γαλλία δεν μπορεί να προβλεφθεί. Η απουσία ενός ξεκάθαρου ιδεολογικού προτάγματος δυσκολεύει την προσπάθεια πολιτικής χειραγώγησής του ή στιγματισμού του ως «ακροδεξιού», «αναρχικού» ή «κήρυκα ξεπερασμένων ιδεολογιών».
Τα γεγονότα ωστόσο στο Παρίσι έρχονται να θυμίσουν: Πρώτον, την ταχεία αποκαθήλωση ηγετών που εμφανίζονται ως «καινοτόμοι σωτήρες» και δεύτερον, την κοινωνική πόλωση που γίνεται αισθητή όλο και περισσότερο στις αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης.
