Από την έντυπη έκδοση
Του Δ.Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Όταν στα τέλη του περασμένου αιώνα -Οκτώβριος του 1999- ο πολιτικός αναλυτής Γιάννης Λούλης διαπίστωνε ότι «η Ν.Δ. είναι ένα φθαρμένο προϊόν» ξεσηκώνοντας την κατακραυγή των οπαδών και στελεχών της, ελάχιστοι θα στοιχημάτιζαν ότι ο επιθανάτιος ρόγχος θα διαρκούσε 16 ολόκληρα χρόνια.
Οσα φαιδρά συνέβησαν χθες και οδήγησαν στην αναβολή της διαδικασίας εκλογής του 9ου αρχηγού του κόμματος της ελληνικής δεξιάς/κεντροδεξιάς, πιστοποιούν για κάθε λογικό άνθρωπο το τέλος αυτού του κομματικού μορφώματος.
Η αποτυχία ενός, κατά την τρέχουσα αντίληψη, συγκροτημένου κόμματος να οργανώσει και να εγγυηθεί μια άρτια και αδιάβλητη εκλογή του νέου αρχηγού του σε ένα συμπέρασμα οδηγεί. Το κόμμα αυτό είναι κλινικά νεκρό και κάποιοι οφείλουν τάχιστα, πριν κακοφορμίσει και επιμολύνει τα πάντα γύρω του, να εκδώσουν το πιστοποιητικό του οριστικού θανάτου και να αναζητήσουν νέα πλεύση, με νέα σχήματα…
Στην πολιτική οι εξελίξεις δεν προκύπτουν ως αιφνίδια φυσικά φαινόμενα και οι καταστάσεις καταστροφής υπακούουν σε έναν σκληρό ντετερμινισμό που εξηγεί την πραγματικότητα, για όποιον δεν θέλει να κλείνει τα μάτια.
Η ήττα της Ν.Δ. από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 δεν αντιμετωπίσθηκε ποτέ από τα στελέχη της ως αυτό που πραγματικά ήταν. Δηλαδή, μια ήττα στρατηγικού χαρακτήρα, όπως διαρκώς επιβεβαιώνεται έκτοτε.
Η αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την ηγεσία της Ν.Δ., το 1980, απέδειξε και παρά το ιδεολογικοπολιτικό κέλυφος που επιχείρησε να της προσδώσει με τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό την αλήθεια του ισχυρισμού του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη, ότι «η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα που ιδρύθηκε για να υπηρετήσει τις προσωπικές πολιτικές ανάγκες του ιδρυτή της» (Η ανατομία της Ελληνικής Πολιτικής).
Δομημένη ως ένας προσωποκεντρικός εκλογικός μηχανισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διαμόρφωση της πολιτικής κουλτούρας των στελεχών της και των οπαδών της, η Ν.Δ., με τις αλλεπάλληλες αλλαγές αρχηγών, επέλεξε τον ετεροκαθορισμό της σε σχέση με τον άλλο ισχυρό πόλο του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ.
Αντί να αποσαφηνίσει και να υιοθετήσει μιαν ευρωπαϊκή κεντροδεξιά φυσιογνωμία, προσπάθησε να «μπει στα παπούτσια» του ΠΑΣΟΚ, αγνοώντας ότι το πρωτότυπο παραμένει πάντα και σε όλες τις συνθήκες απείρως αποτελεσματικότερο του υποκατάστατου…
Η… αγωνία μήπως απολεσθεί ο λαϊκός χαρακτήρας του κόμματος οδήγησε στον εθνικο-λαϊκιστικό παροξυσμό των τελευταίων ετών, προκαλώντας πολιτική απελπισία σε όσους πολίτες, μετά την εκλογική έκλειψη του ΠΑΣΟΚ, παραμένουν πολιτικά ανέστιοι.
Ως κομματικός οργανισμός, η σημερινή Ν.Δ. αποτελεί κίνδυνο για την ευρύτερη κεντροδεξιά παράταξη…
Ως αξιωματική αντιπολίτευση συνιστά παράγοντα ανισορροπίας του πολιτικού συστήματος και μάλιστα σε μια εποχή που η χώρα ταλανίζεται από την κραυγάζουσα διαχειριστική ανεπάρκεια όσων κάθονται σε υπουργικούς θώκους…
