Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Στον δρόμο του βασιλιά», το θεατρικό έργο της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελφρίντε Γέλινεκ, για την πολιτικοοικονομική κατάσταση ενός κόσμου, όπου ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίζεται ως Θεός, στον ρόλο ενός κακού εμφανίζεται η Deutsche Bank, η οποία θεωρείται υπαίτια για την εξάπλωση της φτώχειας και της καταστροφής. Ως θεατρική μορφή παραπέμπει στους γέρους του Μάπετ Σόου.
Τι γίνεται με τον βασιλιά δεν θα σας αποκαλύψω, αλλά η βασίλισσα του γερμανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, με ενεργητικό αξίας 1,47 τρισ. ευρώ, δεν αισθάνεται και πολύ καλά. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μία κρίση να ακούγεται βαρετή, αλλά η χθεσινή έφοδος στην έδρα της τράπεζας στη Φραγκφούρτη ήταν μάλλον ένα επεισόδιο στις νομικές περιπέτειες της τελευταίας δεκαετίας. Πρόστιμα-μαμούθ από τις ΗΠΑ για την πώληση των τοξικών subprimes, που πυροδότησαν την κρίση του 2008, αγωγές, οιμωγές για τη βουτιά της μετοχής, άλλες καμπάνες για τη χειραγώγηση του διατραπεζικού επιτοκίου Libor, διακανονισμοί, ύποπτες συναλλαγές, μαύρο χρήμα, μαύρα μαντάτα.
Για την ιστορία, η χθεσινή «πορεία» 170 ατόμων της εισαγγελίας και της αστυνομίας στα γραφεία σχετιζόταν με τα λεγόμενα Panama Papers. Το επιβεβαίωσε και η εταιρεία. Οι έρευνες βασίζονται στην υποψία ότι η Deutsche Bank βοήθησε πελάτες της να ιδρύσουν οffshore σε φορολογικούς παραδείσους και ότι μεταβίβασε σε λογαριασμούς χρήματα που προέρχονταν από εγκληματική δραστηριότητα. Ξέπλυμα, δηλαδή. Το τρίτο, για το οποίο ερευνάται, μετά τις διευκολύνσεις που παρείχε σε Ρώσους πελάτες της προκειμένου να καθαρίσουν περίπου 8,8 δισ. ευρώ και την εμπλοκή της στο σκάνδαλο της άλλης αμαρτωλής, Danske Bank.
Η Deutsche Bank κάνει ό,τι της επιτρέπει η αρχιτεκτονική του παγκόσμιου συστήματος. Κανένας πλέον δεν αμφιβάλλει ότι, εκτός από τη γενικότερη κρίση που ταλανίζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, έπεσε «θύμα» του ακήρυχτου πολέμου ΗΠΑ – Γερμανίας, εκφάνσεις του οποίου υπήρξαν από το Dieselgate μέχρι τα Panama Papers.
Η Deutsche Bank κάνει ό,τι της επιτρέπεται, αλλά δεν είναι υπεράνω των τεκτονικών μετακινήσεων των οικονομικών κέντρων ισχύος. Όταν θαμπώνει το «διαμάντι» του γερμανικού στέμματος, το Βερολίνο αποδυναμώνει, την αξιοπιστία του μειώνει. Αναλαμβάνουν οι θεσμοί να πλέξουν το φάδι στο στημόνι.
