Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Θα αυξήσουμε τις δαπάνες μας και θα επεκτείνουμε τη δράση μας. Θα ενισχυθούν τα μέτρα ασφαλείας. Το ίδιο ισχύει και για τις μυστικές υπηρεσίες. Θα αποτραπούν κάποιες επιθέσεις. Θα αντιστρέψουμε τις γεύσεις που άφησε η φρίκη στο Παρίσι. Θα σπρώχνουμε τις μέρες με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Μπορεί να υπάρχουν λάθη και παραλείψεις, μπορεί να καταγράφονται ελλείψεις και να συγκρούονται αντιλήψεις, αλλά είναι αδύνατον, ό,τι μέτρα και να πάρουμε, όσα κάστρα κι αν χτίσουμε, να εξαφανίσουμε την απειλή της τρομοκρατίας. Ο τερματισμός της σύγκρουσης στη Συρία θα βοηθήσει στον περιορισμό των κινδύνων, σίγουρα όμως δεν θα τους εξαερώσει.
Αν ξεφλουδίσουμε το αποτρόπαιο, όπως έκανε ο Ολλανδός ιστορικός David Van Reybrouck, τι βλέπουμε;
«Τρεις τρομοκράτες πήγαν στο Σταντ ντε Φρανς… Αλλά ήταν μάλλον ερασιτέχνες. Ηθελαν προφανώς να μπουν μέσα στο γήπεδο… Αλλά ο καμικάζι που εξερράγη έξω από ένα Μακ Ντόναλντς και πέθανε καταστρέφοντας απλώς μια βιτρίνα καταστήματος δεν είναι παρά ένας ηλίθιος ερασιτέχνης. Τρεις τέτοιοι καμικάζι σκοτώθηκαν εκεί μπροστά, ενώ λίγο αργότερα μια ανθρώπινη μάζα 80.000 ανθρώπων έβγαινε από το γήπεδο.
Οποιος καμικάζι το κατάφερε αυτό είναι άχρηστος. Αν ήθελε κάποιος να μακελέψει το κοινό μιας αίθουσας, μαζί με τέσσερις άλλους συνεργούς, χωρίς να μπλοκάρει τις εξόδους ασφαλείας, δεν είναι ιδιοφυΐα στρατηγικής. Οποιος ανεβαίνει σε ένα αυτοκίνητο και αρχίζει να πυροβολεί άοπλους και αθώους ανθρώπους σε μπαρ και καφενεία δεν είναι εκπαιδευμένος στρατιώτης, αλλά ένας δειλός, ένας ηλίθιος, ένα άτομο εντελώς αποπροσανατολισμένο που συνέδεσε τη μοίρα του με άτομα του ιδίου είδους. Μια ομάδα μοναχικών λύκων, υπάρχει κι αυτό…».
Απλοϊκό μεν το σχήμα, αλλά ανεξάρτητα από τις προθέσεις του συντάκτη στην ανοικτή επιστολή του, που δημοσιεύτηκε στη «Le Monde», δείχνει πως ο έλεγχος που μπορούμε να έχουμε πάνω σε αποφασισμένους να σπείρουν τον τρόμο, είτε μοναχικούς είτε οργανωμένους, εντός ή εκτός σχεδίου, είναι σχετικά περιορισμένος.
Θα λάβουμε λογικές προφυλάξεις, ναι. Ακόμη και υπερβολικές. Αλλά δεν θα τρέξουμε να κρυφτούμε. Και δεν θα καταδεχτούμε θωπείες για εξασφαλισμένες θεραπείες. Αλλωστε, έτσι αρμόζει στο Παρίσι του 2015, στη Νέα Υόρκη του 2001, στη Μαδρίτη του 2004, στο Λονδίνο του 2005, στη Βοστόνη του 2013.
Σε κάθε πόλη, σε κάθε γη όπου ο ανθρώπινος πολιτισμός συγκρούεται με το αποτρόπαιο πρόσωπό του.
