Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Ολοι προβληματίζονται για το πώς να σταματήσουμε την τρομοκρατία. Υπάρχει όμως ένας πραγματικά εύκολος τρόπος: να σταματήσουμε να είμαστε μέρος της» είχε πει κάποτε ο Νόαμ Τσόμσκι.
Και ο Γάλλος κοινωνιολόγος Σεν-Σιμόν είχε πει ότι «όταν επικρατήσει η βία, αρχίζει να γίνεται λόγος για ειρήνη». Μήπως, λοιπόν, μέσα από το κάθε «κύμα» βίας και τρομοκρατίας -χθες ήταν οι επιθέσεις σε Νέα Υόρκη, Μαδρίτη, Λονδίνο, σήμερα στο Παρίσι- ήρθε η ώρα της Ευρώπης, κι ας άργησε, να αναλογιστεί ότι η κυριαρχία της έγκειται στην υπεροχή των αξιών και των ιδεών της, ώστε να μη χυθεί νέο αίμα «αύριο»;
Οι λύσεις, αυτή τη φορά, βρίσκονται βαθύτερα και πονούν, γιατί θίγουν λανθασμένες πολιτικές, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση. Πολιτικές που μετατρέπονται σε μπούμερανγκ, γιατί η βία, με όποια μορφή και εάν ασκείται, γεννά βία. Συνεπώς, τα προσωρινά μέτρα, που ενέχουν τον κίνδυνο να γίνουν μόνιμα, μόνο νέα δεινά θα μπορούσαν να επιφέρουν, διαιωνίζοντας το πρόβλημα, στην προκειμένη το προσφυγικό, και επιβαρύνοντας κάποιους άλλους, που είναι όμως μέρος αυτής της ευρωπαϊκής κοινότητας και ως μέρος της θα πρέπει να τύχουν της κατάλληλης μεταχείρισης.
Με τη Γερμανία να αναμένεται να δεχτεί περισσότερους από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες φέτος, εντείνονται οι πιέσεις προς την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ να κλείσει τα σύνορα. Πριν ακόμη από τις επιθέσεις στο Παρίσι, η Σουηδία ανακοίνωσε μερικό κλείσιμο των συνόρων της απέναντι σε νέους πρόσφυγες, ως μέτρο προσωρινό. Η Πολωνία ανακοίνωσε ήδη ότι δεν θα δέχεται μετανάστες με βάση το σύστημα ποσοστώσεων της Ε.Ε.
Την ίδια ώρα δοκιμάζεται η πολιτική ανοικτών συνόρων της Συνθήκης Σένγκεν, ενώ ήδη συζητιέται να γίνει σε μόνιμη βάση η προσωρινή επιβολή διασυνοριακών ελέγχων. Το θέμα όμως είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κλείνουν μόνο τα σύνορα, αλλά κλείνουν και τα μυαλά… εγείροντας ζήτημα πολιτισμικής ενοποίησης, που με τη σειρά του θα μπορούσε να ωφελήσει τα ακροδεξιά κόμματα τόσο στη Γαλλία, που έχει τοπικές εκλογές σε λιγότερο από ένα μήνα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ελάχιστα δε από τα κόμματα αυτά διάκεινται φιλικά απέναντι στην Ευρώπη. Ο,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα, δεν πρέπει να ακυρωθεί ούτε να περιοριστεί, γι’ αυτό οι λύσεις ας αναζητηθούν στις βαθιές αιτίες, στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη…
